MILAN - AJAX story...

Ο Αίαντας και το Μεδιολάνο:  κύκνοι, τυφώνες και μαύρες τουλίπες...

Κουτσά-στραβά φτάσαμε λοιπόν στην τελευταία αγωνιστική, και αφού δεν καταφέραμε να είμαστε βαθμολογικά αδιάφοροι, καλά να πάθουμε... Και όχι μόνο αυτό: ο αντίπαλος είναι ο έτερος διεκδικητής της πρόκρισης, γεγονός που ανάγει το -παραδοσιακά αδιάφορο- τελευταίο ματσάκι του ομίλου σε «τελικό»... ειδικά για τον Μαξ...

Υπάρχουν πολλά που συνδέουν τις 2 ομάδες: αγώνες, τελικοί, παίκτες που έμειναν στην ιστορία και άλλοι που χαρακτηρίστηκαν «παλτά»... Αγωνιστικά ο «Αίαντας» της Ολλανδίας είναι μία από τις ομάδες που παραδοσιακά δυσκολεύει τη Μίλαν... Η προϊστορία είναι σημαντική και με ποικίλα συναισθήματα...

Μια φορά κι έναν καιρό...

Στην παλαιολιθική (προ Champions League) εποχή ξεχωρίζουν:

1-    ο τελικός του Πρωταθλητριών το 1969, στο Μπερναμπέου: ΝΙΚΗ 4-1 για τη Μίλαν, και κατάκτηση του 2^ου «Κυπέλου με τα μεγάλα αυτιά» της ιστορίας της... εκείνος ο Άγιαξ ήταν ο κορμός της ομάδας που έγινε ανίκητη τη δεκαετία του ’70 και κατέκτησε 3 συνεχόμενα Κύπελα Πρωταθλητριών... ο Κρόιφ ήταν παρών αλλά όχι ακόμη η τεράστια μορφή των ‘70ς, και γενικά ο Άγιαξ βρισκόταν ακόμη σε μεταβατικό στάδιο ανάπτυξης... Παρόλα αυτά έπαιζε ήδη καλό ποδόσφαιρο και έφτασε στον τελικό δίκαια, όμως εκείνη η Μίλαν ήταν πολύ έμπειρη και συμπαγής ομάδα για να αφήσει μια κούπα να της ξεφύγει... Για τον τελικό αυτό θα μιλήσουμε αναλυτικά άλλη φορά, κατά τον Μάϊο στην αντίστοιχη ημερομηνία...

 

 (ο τεράστιος Gianni Rivera στον τελικό της Μαδρίτης)

2-    το Ευρωπαϊκό Super Cup του 1973: στη 2η μόλις χρονιά του νέου θεσμού (ξεκίνησε το 1972), η Μίλαν ως κάτοχος του Κυπέλου Κυπελλούχων αντιμετωπίζει τον Πρωταθλητή Ευρώπης Άγιαξ, σε διπλούς αγώνες... ο Άγιαξ όμως είναι πλέον ο απόλυτος κυρίαρχος στην Ευρώπη παίζοντας το περίφημο «total football» και σε τίποτα δεν θυμίζει την άπειρη ομάδα του 1969... αντίθετα η Μίλαν βρίσκεται σε σχετική αποσύνθεση, με πολλά από τα μέλη της δεκαετίας του ’60 να αποτελούν παρελθόν, με αρκετές διοικητικές αναταράξεις και με σαφέστατη πτώση της απόδοσης της ομάδας... το αποτέλεσμα είναι τραγικό: δύσκολη νίκη 1-0 στο πρώτο παιχνίδι στο Μιλάνο, και πανωλεθρία στον επαναληπτικό του Άμστερνταμ (ήττα με 6-0!)... μια αναμέτρηση που κανείς δεν θέλει να θυμάται...

 (η αφίσα του 2ου ευρωπαϊκού super cup)

Ο κύκνος και οι 2 τυφώνες...

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ένας τυφώνας σαρώνει αρχικά το ιταλικό ποδόσφαιρο και στη συνέχεια το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο: είναι ο τυφώνας Silvio, που αναλαμβάνει την χρεωκοπημένη Μίλαν σε οριακό επίπεδο διάλυσης και μέσα σε 2-3 χρόνια την οδηγεί στην κορυφή του κόσμου... Είναι μια εποχή που το όνομα του Ajax συνδέεται στενά με τη Μίλαν, καθώς στο διάστημα αυτό η περίφημη ποδοσφαιρική σχολή του Αίαντα αποδεικνύεται ευεργετική για τη Μίλαν, καθώς στέλνει στο Μεδιολάνο δύο παίκτες που θα μείνουν για πάντα στην Ιστορία, όχι μόνο της Μίλαν αλλά και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου: τον ανεπανάληπτο Marco van Basten, γνωστό με το προσωνύμιο «Κύκνος της Ουτρέχτης» και έναν χρόνο αργότερα τον Frank Rijkaard που οι ιταλοί αμέσως βαφτίζουν «uragano Frank» (=τυφώνας Frank), για την επιβλητική παρουσία του στο γήπεδο (και αντιγράφοντας την προσφιλή συνήθεια των αμερικανών να δίνουν ονόματα στους τυφώνες)... όμως οι 2 ομάδες δεν αναμετρώνται στο γήπεδο έως τη σεζόν 94-95...

 (Κύκνος και Τυφώνας πανηγυρίζουν την Κούπα του 1989 στο Camp Nou)

1994-95: XXX

Το Άμστερνταμ ήταν πασίγνωστο και πριν την παρουσία και τις επιτυχίες του Ajax… Για τους γνωστούς λόγους που όλοι γνωρίζουμε, και που οδήγησαν την πορνογραφική βιομηχανία να υιοθετήσει ως σύμβολο της τσόντας το «ΧΧΧ», ίδιο με τον θυρεό της πόλης του Άμστερνταμ με τα τρία Χ... Δύο δεκαετίες μετά την τσόντα του 6-0 για το ευρωπαϊκό Super Cup, οι δύο ομάδες έρχονται και πάλι αντιμέτωπες, αυτή τη φορά στον όμιλο του Champions League της σεζόν ‘94-95.  Τα αγωνιστικά δεδομένα αυτή τη φορά δεν παραπέμπουν ακριβώς σε τσόντα αλλά παρόλα αυτά είναι μια σεζόν που αφήνει πικρές αναμνήσεις: 2 ήττες στη φάση των ομίλων και ήττα στον τελικό, από την ίδια ομάδα... σύνολο 3 ήττες από τον Αίαντα...

Το πρώτο ματς του ομίλου έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου 1994 στο Άμστερνταμ. Ο τυφώνας Rijkaard έχει πλεόν επιστρέψει στον Άγιαξ, ο οποίος έχει μια νεανική ομάδα με μεγάλο ταλέντο και καλό προπονητή (Van Gaal). Η Μίλαν έχει πολλές απουσίες (απουσιάζουν οι Panucci, Desailly, Costacurta, Massaro, Simone), δεν πραγματοποιεί ιδιαίτερα καλή εμφάνιση, και το 2-0 με γκολ των Ντε Μπουρ και Λιτμάνεν ήρθε φυσιολογικά...

 (Boban και Litmanen μονομαχούν στο παιχνίδι του Άμστερνταμ...)

 

 (ο πρώην ροσσονέρο Rijkaard παρακολουθεί προσπάθεια του Gullit)

Η συνέχεια δόθηκε την 5^η αγωνιστική, στις 23 Νοεμβρίου 1994, στο στάδιο «Nereo Rocco» της Τεργέστης, καθώς το San Siro ήταν τιμωρημένο από την ΟΥΕΦΑ για το αντκείμενο που είχε εκτοξευτεί από την Curva Sud και είχε χτυπήσει τον τερματοφύλακα της Salzburg την 2^η αγωνιστική... Η ΟΥΕΦΑ είχε κατοχυρώσει το αποτελεσμα εκείνου του αγώνα (καθαρή νίκη με 3-0) αλλά είχε επιβάλει ποινή αφαίρεσης 2 βαθμών στην βαθμολογία και τιμωρία της έδρας για 2 αγωνιστικές... 

Στην Τεργέστη λοιπόν, το σκηνικό επαναλαμβάνεται: κακή εμφάνιση και ήττα με το ίδιο σκορ (0-2) από την πολύ καλή ομάδα του Van Gaal (τα γκολ ο Λιτμάνεν μόλις στο 2ο λεπτό του αγώνα, και αυτογκόλ του Baresi). Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν ο διαιτητής δεν ακύρωνε το καθαρό γκολ του Albertini και καταλόγιζε το πέναλτυ που έγινε στον Desailly, όμως θα πρέπει να αναγνωριστεί και η αγωνιστική ανωτερότητα του Άγιαξ σε αυτό το παιχνίδι… Στο τέλος του αγώνα και παρά την πίκρα της ήττας, το standing ovation των οπαδών της Μίλαν για τον Frank Rijkaard ανάγκασε τον ολλανδό να δακρύσει…

 (Lentini και Davids στο παιχνίδι της Τεργέστης)

 (o Frank de Boer ανατρέπει τον Desailly αλλά ο διαιτητής πετάει τον ολλανδικό χαρταετό του)

 H Μίλαν, κερδίζοντας 2 φορές την Casino Salzburg και έχοντας μία ισοπαλία και μια νίκη με την ΑΕΚ που ήταν στον ίδιο όμιλο εκείνη τη σεζόν, παρόλη την ποινή αφαίρεσης 2 βαθμών, επικρατεί της Salzburg στην ισοβαθμία και καταλαμβάνει την 2^η θέση του ομίλου πίσω απο τον  Άγιαξ, προκρινόμενη στην επόμενη φάση... στη συνέχεια αποκλείει Benfica και PSG, και φτάνει στον 3^ο συνεχόμενο τελικό, στη Βιέννη, επισφραγίζοντας έτσι μια τριετία επιτυχούς παρουσίας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο...

Όμως στον τελικό έχει φτάσει και ο Άγιαξ, ο οποίος έχοντας πάρει τον αέρα της Μίλαν με τις 2 νίκες του ομίλου, και με τα πιτσιρίκια του πιο φρέσκα και πιο πεινασμένα από τους παίκτες της κορεσμένης Μίλαν, που είχε αρχίσει να κλείνει τον κύκλο της, επικρατεί και πάλι, πιο δύσκολα αυτή τη φορά, με 1-0... Γεγονός είναι ότι το παιχνίδι ήταν προσαρμοσμένο από τον Van Gaal κυρίως να χαλάσει το παιχνίδι της Μίλαν... Η Μίλαν κυριάρχησε σχεδόν στο σύνολο του αγώνα, ειδικά στο 1^ο ημίχρονο είχε κλείσει τους ολλανδούς στο μισό γήπεδο, ανάγκασε μια άκρως επιθετική ομάδα όπως ο Άγιαξ να παίξει αμυντικά στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, όμως αυτοί ευτύχησαν να σκοράρουν στο ’84 στο μοναδικό τους σουτ προς την εστία του Rossi μέχρι εκείνη τη στγμή… Επιπλέον η χρονική στιγμή του γκολ στο ΄84 δε άφηνε πολλά περιθώρια για ανατροπή του σκορ... έτσι, χάθηκε ένα ακόμη CL μετά από αυτό του 1993, με αποτέλεσμα 3 συνεχόμενοι τελικοί να αποφέρουν μόλις μία κατάκτηση, αυτή του 1994... 

 (Danny Blind και Franco Baresi στον τελικό της Βιέννης)

Η Μίλαν παρόλη την ανωτερότητά της σε αυτόν τον τελικό, πλήρωσε το γεγονός ότι η επιθετική της γραμμή δεν λειτούργησε καλά σχεδόν στο σύνολο της σεζόν και δεν σκόραρε πολύ, καθώς οι Massaro, Simone, Lentini και Boban σίγουρα δεν ήταν Van Basten, ενώ ταυτόχρονα και η άμυνα δεν ήταν τόσο καλή όσο τα προηγούμενα χρόνια… φυσικά για τον λόγο αυτό σε λίγες μέρες ο George Weah έφτασε στο Μιλάνο…

Οι μαύρες τουλίπες που έγιναν τσουκνίδες...

Οι σχέσεις του Αίαντα με τη Μίλαν συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια, όχι στο γήπεδο αλλά και πάλι με εισροή παικτών από την Ολλανδία... Μετά το πρωτάθλημα του ’95-96, ο Silvio, γνωστός για την τακτική του να αγοράζει αυτούς που τον νίκησαν, φέρνει στο Μιλάνο σχεδόν τον μισό Άγιαξ του ’94-95... Reiziger, Bogarde, Davids και Kluivert περνούν την πόρτα του Milanello ως τεράστια ταλέντα με λαμπρό μέλλον, όμως καταλήγουν συνήθως στον πάγκο και τελικά αποχωρούν ως αποτυχημένοι... 

 (Davids και Kluivert με τη φανέλα της Μίλαν, σεζόν 97-98)

 

 

Κανείς τους όσο έμεινε στη Μίλαν δεν δικαίωσε στο παραμικρό την προηγούμενη αλλά και μεταγενέστερη φήμη και αξία του, γεγονός που δεν έχει να κάνει φυσικά με τις πραγματικές δυνατότητες του καθενός αλλά κυρίως με το γεγονός ότι ήρθαν σε μια Μίλαν που έκλεινε έναν κύκλο και έμπαινε σε προσωρινή παρακμή, με προπονητικές επιλογές αμφιβόλου αξίας (Tabarez) και ξαναζεσταμένες σούπες (αποτυχημένες επιστροφές Arigo Sacchi και Capello), ενώ μετά από 20 χρόνια αποχωρούσε και η σημαία της (Baresi) μαζί με τους Tassotti, Donadoni, Galli... Μια Μίλαν σε μεταβατικό μεν στάδιο αλλά με θεωρητική αξία ρόστερ που ζάλιζε (Baggio, Dugarry, Davids, Boban, Desailly, Weah, Savicevic, Kluivert, Leonardo και την παλιά φρουρά των Maldini, Costacurta, Albertini...). Η θεωρία όμως δεν αρκεί στο ποδόσφαιρο, και αυτό το ρόστερ κατάφερε να βγει 10^ο και 11^ο στη Serie A, αφήνοντας την ομάδα εκτός ευρωπαϊκών κυπέλλων για πρώτη φορά μετά το 1985 ! Επόμενο ήταν οι Ολλανδοί να αποχωρήσουν ως «αποτυχημένοι», με μεγαλύτερη απογοήτευση να θεωρείται αυτή του Kluivert... Επόμενοι σταθμοί τους? η Barcelona (Reiziger, Bogarde, Kluivert) και η Juventus (Davids). Ειδικά ο Davids στη Juventus έβγαλε μάτια: 7 χρόνια και 159 συμμετοχές... ο Kluivert 6 χρόνια στη Μπάρτσα, 182 συμμετοχές και 90 γκολ! ο Reiziger 7 χρόνια στη Μπαρτσα, 173 συμμετοχές! Μόνο ο Bogarde δεν έκανε πολλά πράγματα, αλλά αυτός έτσι κι αλλιώς ήταν απροσάρμοστος γενικότερα...

2002-2003: ο τρόμος επιστρέφει...

Επόμενη συνάντηση των δύο ομάδων έχουμε το καλοκαίρι του 2001 σε φιλικό τουρνουά προετοιμασίας στο Άμστερνταμ, με τη συμμετοχή και των Valencia, Liverpool… Η Μίλαν επικρατεί με 1-0 με γκολ του Rui Costa, αν και αυτό ελάχιστη σημασία έχει...

Αντίθετα πολύ μεγάλη σημασία έχουν οι 2 αναμετρήσεις της σεζόν 2002-2003 για το CL… Στα νοκ-άουτ παιχνίδια της 8άδας, η Μίλαν συναντά και πάλι τον Αίαντα, έχοντας στο ρόστερ της τον Clarence Seedorf, ο οποίος ήταν μέλος της ομάδας του ‘95 που της στέρησε το Κύπελλο... μετά τη γυροβολιά του σε Sampdoria, Real Madrid και Inter, ο μεγάλος Clarence είναι ο τρίτος κατά σειρά πρώην «Αίαντας» που θα μείνει στην Ιστορία της ομάδας ως πραγματικά μεγάλος παίκτης, μετά τους Van Basten και Rijkaard… Η Μίλαν της περιόδου 2002-2003 έχει και πάλι ένα ρόστερ που ζαλίζει, με Dida, Nesta, Maldini, Costacurta, Rui Costa, Gattuso, Kaladze, Pirlo, Seedorf, Serginho, Shevchenko, Rivaldo, Inzaghi και τον άτυχο Redondo… Ο Άγιαξ δεν προκαλεί σε καμία περίπτωση φόβο: δεν είναι ποτέ πια η μεγάλη ομάδα των ‘70ς και ούτε καν των ‘90ς, αλλά πλέον συνήθως δημιουργεί ένα καλό σύνολο νεαρών και εξελίξιμων παικτών, αξιοποιώντας στο έπακρο την παραδοσιακά άριστη ποδοσφαιρική σχολή του και τις περίφημες ακαδημίες του, καταλήγοντας στη συνέχεια να ξεπουλάει τους πάντες και τα πάντα... Έτσι και το 2002-2003, έχει μια καλή ομάδα νεαρών και ελπιδοφόρων παικτών (κάποιων πολύ ελπιδοφόρων όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια: Ibrahimovic, Chivou, Sneijder, Van der Vaart, Pienaar, Maxwell) που καθοδηγούνται από τον γερόλυκο Litmanen, με προπονητή τον Koeman… σε εκείνον τον Ajax έπαιζε και ο 18χρονος Nigel de Jong, σήμερα ροσσονέρο...

Το πρώτο παιχνίδι γίνεται στο Άμστερνταμ (8 Απριλίου 2003), οι δύο ομάδες παίζουν κλειστά και προσεκτικά... η Μίλαν χάνει και τον Seedorf στο 26ο λεπτό λόγω τραυματισμού στο γόνατο... το θέαμα απουσιάζει και το αποτέλεσμα φυσιολογικά μένει στο στείρο 0-0, γεγονός που θεωρητικά ευνοεί τους ιταλούς... Ειδικά με αυτόν τον νεανικό Ajax με το περίπου άγνωστο ρόστερ... και αναμένουν μια εύκολη πρόκριση στο San Siro…

 (Ambrosini και Chivou στο ματς του Άμστερνταμ)

Κάποιοι λένε ότι το 0-0 στο πρώτο ματς είναι από τα χειρότερα αποτελέσματα εν όψει του επαναληπτικού στην έδρα σου, και αυτό το σκεπτικό δικαιώθηκε στο 2^ο παιχνίδι: στις 23 Απριλίου 2003, σε ένα ματς από αυτά που χαρακτηρίζονται «ακατάλληλα για καρδιακούς», η Μίλαν προηγείται στο 30^ο λεπτό με κεφαλιά του  Pippo Inzaghi, και το Σαν Σίρο παίρνει φωτιά... ο γερο-Λιτμάνεν όμως  παγώνει τους πάντες στο 63^ο: η άμυνα των ροσσονέρι κοιμάται και τον ξεχνάει μόνο του στη μικ΄ρη περιοχή, κυρίως ευθύνεται ο Costacurta και ο έμπειρος Φινλανδός δεν συγχωρεί και κάνει το 1-1, σκορ που μεταφέρει την πρόκριση στα κανάλια του Άμστερνταμ... η χαρά των Ολλανδών δεν κρατάει πολύ: μόλις 2 λεπτά αργότερα, στο 65^ο, μετά από προσπάθεια του Pippo, ο Shevchenko με κεφαλιά επιστρέφει την πρόκριση στο κανάλι του Naviglio… ο εφιάλτης όμως συνεχίζεται, μάλλον επιστρέφουν οι εφιάλτες του Άγιαξ του 1995: μετά από νέο λάθος του Costacurta ο Piennar ισοφαρίζει και πάλι, στο 78^ο λεπτό... Η πρόκριση επιστρέφει στο Άμστερνταμ, και τα υπόλοιπα 16 λεπτά απλά δεν μπορούν να περιγραφούν με απλές λέξεις όπως άγχος, στρες, αγωνία... Ειδικά μετά το χαμένο τετ-α-τετ του Sheva, μετά από μαγική άσα του Rivaldo… O Ancelotti τα παίζει όλα για όλα, βάζοντας μέσα Rivaldo, Tomasson και Redondo… H Milan παίζει πια με 5 επιθετικούς, αλλά για όλους ο χρόνος έμοιαζε να έχει παγώσει από την αγωνία, και χρειάστηκε να φτάσει το 92^ο λεπτό για να εμφανιστεί ο «από μηχανής θεός», που σε αυτό το ματς είχε τη μορφή του Pippo: μετά από μια κεφαλιά-γιόμα απέλπισίας του Ambrosini, η μπάλα καταλήγει μπροστά στον Pippo και τον τερματοφύλακα του Άγιαξ. Όμως ο Pippo κάνει αυτό το τόσο άτσαλο αλλά τόσο πολύτιμο, για το οποίο έγινε διάσημος: είναι εκεί μερικά κλάσματα δευτερολέπτου νωρίτερα από το αντίπαλό του, προλαβαίνει να τσιμπήσει την μπάλα, κρεμάει τον τερματοφύλακα και η μπάλα καταλήγει σχεδόν πάνω στη γραμμή όπου ο Tomasson την σπρώχνει στα δίχτυα... 

 (η λόμπα-χρυσάφι του SuperPippo στις καθυστερήσεις)

 

Μέχρι και σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν η μπάλα είχε μπει ήδη γκολ απο το πόδι του Pippo ή πρόλαβε να την σπρώξει ο Δανός... η ΟΥΕΦΑ το χρέωσε στον Δανό, όμως πολλά site το χρεώνουν στον ιταλό, ειδικά κάποια site που αφορούν την Μίλαν... ίσως ως ανεπίσημη απόδοση δικαιοσύνης, γιατί όλη η προσπάθεια ήταν του Pippo… μικρή σημασία ποιός το έβαλε: στο 92’ η πρόκριση εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο... Και όπως αποδείχτηκε, αυτή η πρόκριση επί του Άγιαξ ήταν χρυσή, καθώς στο τέλος της σεζόν η Μίλαν σήκωνε το 6^ο της Ευρωπαϊκό μέσα στο Old Trafford, έχοντας αποκλείσει στον ημιτελικό την Ίντερ και κερδίζοντας στον τελικό τη μισητή Juventus…

Αδιάφορη συνέχεια...

Την επόμενη σεζόν ο Άγιαξ επιστρέφει, αυτή τη φορά στον όμιλο του CL… Ίδια ομάδα για τη Μίλαν, με την προσθήκη του Κακά... Επαναλαμβάνεται η ιστορία του 1995 αλλά αντίστροφα: αυτή τη φορά είναι η Μίλαν που θα κάνει 2 νίκες, με το ίδιο σκορ: 1-0 στο Μιλάνο με γκολ του Pippo (16 Σεπτεμβρίου 2003) και 0-1 στο Άμστερνταμ με γκολ του Sheva (26 Νοεμβρίου). Η Μίλαν τερμάτισε τον όμιλο πρώτη και ο Άγιαξ τελευταίος...

 (ο Sheva στο παιχνίδι του Άμστερνταμ)

 (Cafu και Ibra στο παιχνίδι του Μιλάνου)

Τέλος, πριν 3 χρόνια (2009-2010) και πάλι οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στον όμιλο του CL… Ισοπαλία στο Άμστερνταμ (28 Σεπτεμβρίου), 1-1, με τον Ibrahimovic αυτή τη φορά να παίζει στη Μίλαν και να σκοράρει το γκολ των ιταλών... Στο Μιλάνο για την τελευταία αγωνιστική η Μίλαν θα ηττηθεί με 0-2 αλλά ήταν βαθμολογικά αδιάφορη... 

Κάτι που δεν θα είναι απόψε... 

FORZA MILAN