AGOSTINO Di BARTOLOMEI... Μια θλιβερή ιστορία...

Τιμούμε σήμερα, την ημέρα των γενεθλίων του, τον μακαρίτη Agostino Di Bartolomei… Σήμερα, αν ζούσε, θα γιόρταζε τα 59α γενέθλιά του... όμως μας έχει αφήσει από το 1994, σε ηλικία μόλις 39 ετών... Ένας πρωταθλητής που στο τέλος έμεινε «μόνος»… ένας μεγάλος παίκτης, πραγματικός αρχηγός στο γήπεδο και κυρίως ένας μεγάλος άνθρωπος και gentleman των γηπέδων…

  

Ήρθε στη Μίλαν από τη Ρόμα, το καλοκαίρι του 1984, συγκεκριμένα τον έφερε μαζί του από τη Ρώμη ο πρώην προπονητής της Ρομα και παλιά δόξα της Μίλαν, ο Nils Liedholm… Ο Di Bartolomei έπαιξε με επιτυχία στο Μιλάνο για 3 σεζόν, και αποχώρησε ταυτόχρονα με τον Σουηδό προπονητή του, όταν ανέλαβε ο Arrigo Sacchi, καθώς ήταν «αργός» για το γρήγορο ποδόσφαιρο που οραματιζόταν για τη νέα Μίλαν ο Arrigo… 

Ήταν χαφ με τεχνικές αρετές και ηγετική φυσιογνωμία, σε μια Μίλαν που έψαχνε να βρει τον εαυτό της μετά τα δύσκολα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80… Κύριο χαρακτηριστικό του οι πάσες ακριβείας, ακόμη και από μεγάλη απόσταση, η άριστη κατοχή μπάλας, το φοβερά δυνατό σούτ και ο χαρακτήρας του «leader» μέσα στο γήπεδο… 

Ο Agostino ήταν γέννημα-θρέμμα ρωμαίος, και στη Ρόμα ανδρώθηκε και πέρασε 12 ολόκληρα χρόνια, από το 1972 έως το 1984… Αδιαμφισβήτητος αρχηγός της ομάδας στις αρχές της δεκαετίας, έδωσε στον όρο «αρχηγός» την ιδανική μορφή που μπορεί να πάρει: πάντα πολιτισμένος και ευγενικός με τους διαιτητές και τους αντιπάλους, ποτέ οξύθυμος ή νευρικός, με απίστευτη αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία… Ο χαρακτήρας του έφτασε στο σημείο να θεωρείται συνώνυμο του fair play… Κορυφαία του στιγμή η κατάκτηση του scudetto του 1983, με την υπερομάδα του Liedholm… Όμως το γεγονός ότι ο Di Bartolomei δεν κλήθηκε ΠΟΤΕ στην εθνική ομάδα (εξαιτίας και της παρουσίας του Antognoni στην ίδια θέση) αποτελούσε γι’ αυτόν το πρώτο ισχυρό ψυχολογικό πλήγμα…

Μετά από αυτό, στο τέλος της σεζόν 83-84, ήρθε το δεύτερο μεγάλο «τραύμα»: ως αρχηγός της Ρόμα στον τελικό του Πρωταθλητριών, βλέπει την ομάδα του να χάνει το Κύπελλο στα penalty, μέσα στη Ρώμη… Η απώλεια του Κυπέλλου με τέτοιο τρόπο αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην ομάδα, και εμφανίζονται οι πρώτες κόντρες και αντιπάθειες ανάμεσα στους παίκτες… Ο Agostino δεν μπορούσε να χωνέψει ότι τα χαμένα penalty ήταν του Bruno Conti και του Ciccio Graziani, δύο από τους σταρ της ομάδας… Κυρίως όμως δεν συγχώρεσε ποτέ την μεγάλη βεντέτα της ομάδας, τον φημισμένο βραζιλιάνο Falcao, ο οποίος στην ψυχοφθόρο διαδικασία των penalty έκανε πίσω και αρνήθηκε να χτυπήσει penalty, κάτω από το ψυχολογικό βάρος της στιγμής, αν και ήταν ο πιο ταλαντούχος και τεχνίτης ποδοσφαιριστής των ρωμαίων…

Στην πραγματικότητα η κόντρα Di Bartolomei και Falcao είχε βαθύτερες ρίζες στο γεγονός ότι η αδυναμία συνύπαρξης και των 2 στη ζώνη του επιτελικού χαφ είχε αναγκάσει τον Liedholm να τον μεταφέρει στη θέση του regista, μπροστά από την άμυνα (δηλαδή σε ρόλο τύπου Pirlo), κάτι που ο Agostino έκανε με επιτυχία αλλά δεν το αποδέχτηκε ποτέ…

 

Έτσι, το καλοκαίρι του ’84 η Roma αποφασίζει να πουλήσει τον Di Bartolomei στη Μίλαν, επισήμως για να ανασάνουν οικονομικά τα ταμεία του συλλόγου, όμως η πραγματικότητα είναι ότι το κλίμα μεταξύ των παικτών στη Ρώμη δεν “σήκωνε” την παραμονή του Agostino… Οι tifosi της Roma όμως αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τον αδιαμφισβήτητο αρχηγό τους, και στο τελευταίο ματς του Agostino στη Ρώμη ως αρχηγού στο νικηφόρο τελικό του Coppa Italia (κόντρα στη Βερόνα), σηκώνουν πανό που γράφει: «Σου ξέκοψαν τη Roma, αλλά δεν μπορούν να σου ξεκόψουν την Curva σου»…

 

Στη Μίλαν ο "Ago" ξαναβρίσκει τον προπονητή που είχε και στη Roma, τον «δάσκαλο» Nils Liedholm, ο οποίος ξέρει πολύ καλά τα χαρίσματά του και του αναθέτει την ενορχήστρωση του κέντρου της ομάδας. Ο Di Barolomei πραγματοποιεί 3 καλές σεζόν, πετυχαίνοντας και κάποια σημαντικά γκολ, όπως το γκολ της ισοφάρισης σε derby με την Ίντερ τη σεζόν ‘84-‘85… Το ματς αυτό τελείωσε 2-1 και ήταν η πρώτη νίκη της Μίλαν επί της Ίντερ μετά από 7 χρόνια!

 

Σε αυτήν την πρώτη του σεζόν αποκαλύπτονται και οι πραγματικοί λόγοι της αποχώρησής του από τη Ρώμη, στην μοναδική στιγμή που ο Agostino απαρνήθηκε τον ήρεμο χαρακτήρα του: στον αγώνα Roma-Μilan (0-1 με γκολ του Virdis), το Ολίμπικο υποδέχεται με ανθοδέσμες και αποθεώνει τους «πρώην» Liedholm και Di Bartolomei, όμως ένα σκληρό μαρκάρισμα του Graziani στον Di Bartolomei γίνεται η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια οι παλιές αντιπάθειες… Ο καυγάς ξεκίνησε από τον αγωνιστικό χώρο και με ευθύνη του Graziani, όπως βλέπετε στη φωτό, και συνεχίστηκε στη φυσούνα με γενική σύρραξη όλων των παικτών… Οι μετέπειτα δηλώσεις του Bruno Conti στάζουν δηλητήριο για τον πρώην αρχηγό του: «ο Agostino είναι πάντα ήρεμος, καθαρός, και ποτέ δεν βγαίνει από το γήπεδο ιδρωμένος…», και δείχνουν ξεκάθαρα το κλίμα που επικρατούσε στα αποδυτήρια των Ρωμαίων πριν την αποχώρηση του Di Bartolomei…

 

 

Το 1987, στην γρήγορη και εκρηκτική ομάδα που φτιάχνει ο Arrigo Sacchi δεν υπάρχει χώρος για έναν τεχνίτη μεν, αλλά αργό παίκτη όπως ο Di Bartolomei, κι έτσι τελειώνει η περιπέτεια του πρώην πρωταθλητή στους rossoneri… Και πάλι αποχωρεί ταυτόχρονα με τον προπονητή που αγάπησε, τον Liedholm, ο οποίος αφήνει κι αυτός τη θέση του στη νέα γενιά προπονητών… Έτσι, ο Agostino καταλήγει στην Cesena και χάνει την ευκαιρία να κερδίσει το 2^ο πρωτάθλημα της καριέρας του, που κερδίζουν οι rossoneri στην πρώτη κιόλας σεζόν του Sacchi…

 

Στη συνέχεια κλείνει την καριέρα του στην Salernitana, και ακολουθεί μια περίοδος όπου κάνει τον σχολιαστή αγώνων στη RAI, ανοίγει σχολή ποδοσφαίρου και ασχολείται με τον ασφαλιστικό τομέα… Ποτέ δεν έπαψε να ελπίζει ότι θα επέστρεφε στη Roma ως διοικητικός παράγοντας ή ως προπονητής, καθώς παρ’ όλες τις αντιπαλότητες του παρελθόντος η Roma παρέμενε η μεγάλη του αγάπη… Όμως αυτό το κάλεσμα από την ομάδα της καρδιάς του, δεν ήρθε ποτέ, και σε συνδυασμό με τις επαγγελματικές αποτυχίες στις άλλες του δουλειές, μετά από μια σειρά επενδυτικές προσπάθειες που απέτυχαν, ο Di Bartolomei βρέθηκε σε δύσκολη οικονομική θέση… Το δάνειο που ζήτησε και απορρίφθηκε, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, κι έτσι στις 30 Μαϊου του 1994 ο Di Bartolomei αυτοκτόνησε στο μπαλκόνι του σπιτιού του, πυροδοτώντας το προσωπικό του περίστροφο στην καρδιά του, και αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του και το γιο του… Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, ο βαθύτερος λόγος της αυτοκτονίας του ήταν ότι ο χώρος του ποδοσφαίρου του είχε κλείσει οριστικά τις πόρτες του, κάτι που αποτυπώθηκε στο σημείωμα που άφησε πίσω του, όπου έγραφε: «…νιώθω αποκλεισμένος σε μια βαθειά τρύπα…» Ήταν μόλις 39 ετών…

 

Η ημερομηνία που διάλεξε δεν ήταν τυχαία: στις 30 Μαϊου είχε γίνει ο χαμένος τελικός του 1984 με τη Λίβερπουλ, ακριβώς 10 χρόνια πριν…

Έτσι «έφυγε» ο αγαπημένος των οπαδών "Ago", ο ευγενικός και ήρεμος ηγέτης της μεγάλης Roma των αρχών του ’80 και της Μίλαν του ’84-’87, που στο τέλος έμεινε υπερβολικά «μόνος»… 18 χρόνια μετά την αυτοκτονία του, η Roma έκανε το χρέος της απέναντι στον μεγάλο αυτό παίκτη και πλέον το γήπεδο της Primavera (campo A) στο προπονητικό κέντρο της ομάδας στην Trigoria, έχει το όνομά του…

 

   

Ο "Ago" συνεχίζει και σήμερα να αποτελεί σημείο αναφοράς των οπαδών της Ρόμα, και να αναπολείται με νοσταλγία από τους οπαδούς της Μίλαν... Στην Curva Sud του Ολίμπικο κυματίζει πάντα η σημαία με την εικόνα του, ενώ οι ρωμαίοι συχνά-πυκνά αναρτούν πανό με αναφορές σε αυτόν, καθώς θεωρείται ακόμη και σήμερα (παρά την παρουσία του Totti) ο ιστορικός ηγέτης της ομάδας... Η Ρώμη είναι γεμάτη από graffitti αφιερωμένα σε αυτόν, ενώ ένας δρόμος στην γενέτειρά του πήρε το δικό του όνομα...

 

Εμείς θα τον θυμόμαστε για τα 3 όμορφα χρόνια που υπηρέτησε τη Μίλαν και για το γεγονός ότι θεωρείται ένας από τους ρομαντικούς του ποδοσφαίρου, συνώνυμο της αγωνιστικής «καθαρότητας» και του fair play… Ενός ποδοσφαίρου που δεν υπάρχει πια…

Το 2012 κυκλοφόρησε το βιβλίο που είχε γράψει ο ίδιος πριν αυτοκτονήσει για να το διαβάσει κάποτε ο γιος του, και βρέθηκε γραμμένο σε χειρόγραφα… Είχε περιγράψει το ποδόσφαιρο «όπως θα έπρεπε να είναι, ώστε να ευχαριστιέται κάποιος το μεγαλειώδες αυτό άθλημα»… Το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου είναι ότι «το ποδόσφαιρο βασίζεται στην απλότητα και έτσι θα έπρεπε να είναι»… Το βιβλίο θεωρείται ένας «ύμνος» στο καθαρό ποδόσφαιρο, στον σεβασμό των κανόνων και στο ήθος του αθλητισμού… Και προφανώς δεν έχει διαβαστεί από κανέναν στην ΟΥΕΦΑ και κάπου αλλού…

 

R.I.P., Ago...