1998-1999: Η σεζόν έκπληξη
Παραδέξου το, τίμιε οπαδέ της Μίλαν... Αυτό το scudetto δεν το περίμενες... Ούτε εσύ, ούτε κανένας... Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ομάδας... Ειδικά όταν το καλοκαίρι του 1998, ανέλαβε προπονητής ο ταπεινός Alberto Zaccheroni...
Η ομάδα, προερχόμενη από 2 καταστροφικές σεζόν (96-97 και 97-98), στις οποίες είχε τερματίσει 11η και 10η (πραγματικά ντροπή), και στις οποίες είχε αποδειχτεί περίτρανα ότι ο κύκλος των "Ανίκητων" είχε οριστικά κλείσει, είχε ανάγκη από ριζικές αλλαγές... Η γενικότερη αλλαγή περιλαμβάνει και αλλαγή εταιρείας αθλητικού υλικού: αποχωρεί η Lotto και η αμφίεση της ομάδας ανατίθεται στην Adidas, κάτι που διατηρείται μέχρι και σήμερα... Όσον αφορά στο έμψυχο δυναμικό, το "μαχαίρι" φτάνει στο κόκκαλο: αποχωρούν 16 παίκτες (!), μεταξύ των οποίων μεγάλα ονόματα όπως οι Donadoni, Desailly, Kluivet, Savicevic, Davids, Blomqvist, Bogarde, Maniero, Cardone...
Αποφασίζεται η πρόσληψη του 45χρονου τότε Alberto Zaccheroni, ο οποίος είχε κάνει μια πολύ καλή σεζόν φέρνοντας την Udinese στην 3η θέση του campionato 97-98, πίσω από τις Juventus και Inter! Όμως, σίγουρα δεν ήταν το όνομα που θα ενθουσίαζε τους rossoneri... Sacchi και Capello είχαν αποτύχει παταγωδώς να αναγεννήσουν την ομάδα τις 2 προηγούμενες σεζόν, πως θα το κατάφερνε ο ψιλοάγνωστος "Zac"?? Σύμφωνοι, είχε φέρει μια Udinese στην 3η θέση, όμως άλλο Udinese και άλλο Milan... Ούτως ή αλλως όμως, όλοι ήταν σίγουροι ότι η σεζόν θα ήταν καθαρά μεταβατική, η ομάδα δεν έπαιζε καν στα ευρωπαϊκά κύπελλα, και κανείς δεν μιλούσε για τίτλους... Κανείς δεν πίστευε ότι ήταν ικανή για μεγάλα πράγματα... Ο Ζακ, με φάτσα "Bob o μάστορας", ήταν πολύ συμπαθητικός, αλλά είχε ανάγκη από πίστωση χρόνου και έπρεπε να αφεθεί ήρεμος για να δουλέψει... έτσι κι αλλιώς ήταν ένας γενικά ήρεμος χαρακτήρας, χωρίς τα ξεσπάσματα των προκατόχων του και χωρίς να έχει την ηγεμονική φυσιογνωμία άλλων τεχνικών... αλλά αυτή του η ηρεμία περνούσε και στην ομάδα, ειδικά μετά από άσχημα αποτελέσματα...
ΟΚ, να δουλέψει... αλλά με ποιούς? Μια ολόκληρη ομάδα 16 παικτών είχε αποχωρήσει από το Milanello, και έπρεπε να αντικατασταθούν... έτσι ήρθαν νέα πρόσωπα, που σε σύγκριση με τα προηγούμενα μεταγραφικά "μπαμ" του Silvio, δεν σου γέμιζαν το μάτι... και ορισμένοι αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό, ως και με αμφισβήτηση, αποκαλούμενοι από αρκετούς έως και "λιμά"... Ας δούμε ποιοί ήρθαν:
Ο "Ζακ" έφερε μαζί του από το Udine το ψηλό φορ της εθνικής Γερμανίας, Oliver Bierhoff, και τον ακραίο Δανό μπακ, Thomas Helveg... Μαζί τους, πέρασαν τις πύλες του Milanello ο Bruno N'Gotty (γάλλος, από την PSG), o Luigi Sala (από την Bari), o μέχρι τώρα αμφισβητούμενος αλλά αθάνατος Christian Abbiati (από τη Monza), οι αργεντίνοι Fabian Ayala (από τη Napoli) και Andres Guglielminpietro ή "Guly" (από τον μεγάλη Gimnasia Esgrima!), ο πρόγονος του Robinho (σε καραγκιοζιλίκια) γάλλος Ibrahim Ba (από την Bordeaux), ο Domenico Morfeo (από τη Fiorentina) , o κλαρινογαμπρός ομορφονιός Francesco Coco (επέστρεψε από τον δανεισμό του στη Vicenza), ο Federico Giunti με στυλ "παίζω τον ωραίο γκόμενο σε βραζιλιάνικη σαπουνόπερα" (ήρθε τον Δεκέμβριο από την Parma), ο αχώνευτος και κρυόκωλος γερμανός τερματοφύλακας Jens Lehmann (από την Schalke), o επίσης γάλλος Samir Beloufa (από τις Cannes!) και ο νιγηριανός Aliyu Mohamedd Datti (ε, όχι!), που προωθήθηκε από τις ακαδημίες του Tassotti... Συμπέρασμα? Πλην των γερμανών, που έπαιζαν εθνική Γερμανίας και ήταν λίγο-πολύ γνωστά ονόματα στην πιάτσα, άντε και τον Fabian Ayala, οι υπόλοιποι έμοιαζαν με δευτεροτρίτες επιλογές μεσαίας ιταλικής ομάδας...
Τέλος πάντων, η σεζόν ξεκινάει με 2 νίκες, αλλά την 3η αγωνιστική έρχεται το στραπάτσο από την Fiorentina μέσα στο San Siro (1-3), με χατ-τρικ του Batistuta (δυνατή εκείνη η Fiorentina, με Toldo, Repka, Heinrich, Batistuta, Rui Costa, Torricelli, Amoroso, Oliveira, Edmundo)... Τις πρώτες γκρίνιες έρχεται να σβήσει η νίκη στη Vicenza, αλλά καπάκι νάσου και το 2ο στραπάτσο (ήττα στo Cagliari), και οι γκρίνιες επανέρχονται...
Ακολουθούν 5 ματς θεωρητικά επιτυχημένα (3 ισοπαλίες εκ των οποίων η μία με Ίντερ, και δύο νίκες στο San Siro με Roma (3-2) και Lazio (που μας είχε ήδη αποκλείσει λίγο καιρό πριν στο Coppa Italia, και στην πορεία αποδείχτηκε βασική διεκδικήτρια του campionato, καθώς είχε ομαδάρα: Pancaro, Mihajlovic, Fernando Couto, Favalli, Nesta, Sergio Conceicao, Stankovic, Almeyda, Nedved, Mancini, Salas, Vieri...). Το ματς ήταν ωραίο όμως η νίκη επί της Lazio ήρθε δύσκολα, την ύστατη στιγμή: 1-0 στο 92' με γκολ του Leonardo, που είχε μπει αλλαγή... Έτσι η Μίλαν κέρδισε την βασική αντίπαλο για τον τίτλο, όπως αποδείχτηκε στο τέλος του campionato...
Εκείνη την αγωνιστική (10η, 22 Νοεμβρίου '98), η Μίλαν ανέβηκε στην 2η θέση, 3 βαθμούς πίσω από την 1η Fiorentina, και η Lazio έπεσε στην 9η θέση (το κρατάμε αυτό στη μνήμη, 9η θέση για τη Lazio στα τέλη Νοεμβρίου...)
Όμως την επόμενη αγωνιστική η αγαπημένη μας μιλανέζικη γκρίνια επέστρεψε για τα καλά, καθώς η Parma, του γνωστού μας Alberto Malesani, μας έριξε 4 μπαλάκια στο "Tardini" (4-0) και μας έριξε ξανά στην 4η θέση... Θυμίζουμε ότι και η Parma εκείνη την εποχή είχε φοβερή -για τα δεδομένα της- ομάδα (Buffon, Thuram, Sensini, Cannavaro, Fuser, Dino Baggio, Veron, Chiesa, Crespo). Με την ήττα αυτή εντάθηκε η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Zaccheroni ο οποίος ένιωσε για τα καλά τι σημαίνει να είσαι προπονητής στη Μίλαν...
Ευτυχώς γι' αυτόν, η ομάδα "ξύπνησε" και ακολούθησε μια εντυπωσιακή σειρά από 11 συνεχόμενα θετικά αποτελέσματα (7 νίκες-4 ισοπαλίες), με τελευταία τη νίκη επί της Cagliari (22η αγωνιστική, 21 Φεβρουαρίου '99). Την αγωνιστική αυτή, έχουμε τη Μίλαν και πάλι στη 2η θέση αλλά πλέον στην 1η θέση βρίσκεται η Lazio (που την είχαμε αφήσει στην 9η!) καθώς η Fiorentina που για 21 αγωνιστικές ήταν 1η, εχει υποχωρήσει στην 3η θέση, ισοβαθμώντας με τη Μίλαν...η δε Parma είναι 4η, αλλά μόλις 4 βαθμούς μακρυά από την 1η θέση... κοινώς, πολύ μικρές διαφορές μεταξύ των 4 πρώτων ομάδων...Η Μίλαν ήταν από την αρχή στις 4-5 πρώτες θέσεις αλλά από την 3η αγωνιστική και έπειτα, ποτέ δεν είχε τη θέση του "οδηγού"...
Στο σημείο αυτό η Μίλαν κάνει την τελευταία της γκέλα, την 23η αγωνιστική (27 Φεβρουαρίου), χάνοντας από τη Roma στο "Olimpico" και πέφτοντας εκ νέου στην 4η θέση, 5 βαθμούς πίσω από την 1η Lazio...
Τα περιθώρια πλέον μοιάζουν να στενεύουν καθώς οι 3 πρώτες (Lazio, Fiorentina και Parma) κάνουν πολύ καλή σεζόν, έχουν δυνατά ρόστερ και έχουν πλέον σταθεροποιηθεί στην κορυφή (και τελικά κάπως έτσι τερμάτισαν και στο τέλος του πρωταθλήματος, καταλαμβάνοντας τις θέσεις 2 έως 4)...
Όμως σε εκείνη την υποτιμημένη Μίλαν υπήρχαν ακόμη μερικοί παίκτες που έχουν αυτό που αποκαλούμε "την καρδιά του Πρωταθλητή"... αυτούς που οι ιταλοί αποκαλούν "campione"... Τύποι σαν τον Boban, τον Weah, τον Costacurta, τον Maldini, τον Albertini, τον Leonardo... ακόμη και τον παρεξηγημένο Bierhoff, που τα δίνει όλα (και τελείωσε το campionato με 19 γκολ)... Με μπροστάρη τον Boban που έκανε φοβερή σεζόν σαν 10άρι (αντικαθιστώντας επάξια τον Savicevic), ξεκινάει και πάλι μια παρόμοια ξέφρενη πορεία 11 θετικών αποτελεσμάτων (νίκες-ισοπαλίες), με τα 7 τελευταία να είναι μόνο νίκες... Από την 23η μέχρι την 31η αγωνιστική, η διαφορά βαθμών μεταξύ της πάντα 1ης Lazio και της Milan έφτασε μέχρι και στους 7 βαθμούς, όμως όταν άρχισε το σερί των 7 συνεχόμενων νικών, η διαφορά για 4-5 αγωνιστικές ήταν η ελάχιστη, μόλις 1 βαθμός (31η αγωνιστική, 2 Μαϊου)... Μέχρι εκείνη τη μέρα, τα σημεία-κλειδιά ήταν το derby με την Inter που δεν χάσαμε (πάλι 2-2, όπως και στον 1ο γύρο) και το γεγονός ότι δεν χάσαμε ούτε στο κρίσιμο ματς με τη Lazio στη Ρώμη (0-0)...
Πλέον όλες οι ελπίδες της Lazio για να ξεφύγει σημαντικά στη βαθμολογία και να ηρεμήσει, ήταν το ματς Juventus-Milan της 32ης αγωνιστικής, στο Τορίνο... Βρισκόμαστε μόλις 3 αγωνιστικές πριν το τέλος... Για τη Μίλαν, που ανέλπιστα και βάση ρόστερ ήταν ήδη επιτυχία η 2η θέση, αυτό ήταν "ένα ματς-μία σεζόν", καθώς σε περίπτωση ήττας θα αποχαιρετούσε σχεδόν οριστικά το scudetto... Η Juventus είχε γενικά μια ασταθή πορεία, με πολλές ισοπαλίες και απροσδόκητες ήττες από μικρές ομάδες (τελικά τερμάτισε 6η), όμως το ματς ήταν εξ' ορισμού derby, ειδικά εφόσον ήταν εκτός έδρας... Και μάλιστα η Juve είχε κερδίσει τη Lazio πριν από 3 βδομάδες μέσα στο "Olimpico" με 1-3, βοηθώντας τότε τη Μίλαν να πλησιάσει την κορυφή...
Στο ματς αυτό κρίθηκε κατά 50% το scudetto: η Juve είχε την υπεροχή με αρκετές ευκαιρίες και το μηδέν στην άμυνα κρατήθηκε δύσκολα λόγω της εξαιρετικής εμφάνισης των Abbiati (αποκάλυψη της σεζόν), Costacurta και Maldini... Όμως στο 2ο ημίχρονο μίλησε "η καρδιά του πρωταθλητή"... Με ηρωική εμφάνιση, με κορυφαίους τους Boban και Weah, που έβαλε και τα 2 γκολ στο 46' και στο 64' (με κεφαλιά και σουτ) η Μίλαν ξεπέρασε το δυσκολότερο εμπόδιο, και κέρδισε τη Juventus, την οποία είχε να κερδίσει εκτός έδρας για 5 ολόκληρες σεζόν... Έτσι έφτασε τις 5 συνεχόμενες νίκες και διατηρήθηκε σε θέση βολής, αφού και η Lazio κέρδισε τη Bologna στη Ρώμη...Απομένουν πλέον μόνο 2 αγωνιστικές, και η Lazio κρατάει ακόμη την τύχη στα χέρια της, αφού βρίσκεται 1 βαθμό ψηλότερα...
Την προτελευταία αγωνιστική (15 Μαϊου) η Μίλαν υποδέχεται την Empoli και η Lazio παίζει στη Φλωρεντία με την 4η στη βαθμολογία Fiorentina... Είναι η στιγμή που όλοι στη Μίλαν περίμεναν εδώ και μήνες: θριαμβέυουν με 4-0 επί της Empoli με χατ-τρικ του "ξυλοκόπου" Bierhoff, και την ίδια στιγμή στο "Artemio Franchi" η Fiorentina μας κάνει το μεγαλύτερο δώρο, κρατώντας τη Lazio στο 1-1... Η Μίλαν, μετά από 33 αγωνιστικές, ξεπερνάει τη Lazio και με 1 βαθμό διαφορά είναι πρώτη στη βαθμολογία... Έτσι, όλα θα κριθούν την τελευταία αγωνιστική, στα ματς Lazio-Parma και Perugia-Milan, στις 23 Μαϊου...
Η Perugia ήταν 13η στη βαθμολογία και το χειρότερο: μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε "σωθεί", καθώς κινδύνευε με υποβιβασμό, αν η 14η Salernitana κέρδιζε και η Perugia έχανε... Επιπλέον, διαχρονικά αποτελεί σκληρό αντίπαλο για τη Μίλαν μέσα στο "Renato Curi"... Έτσι η Μίλαν είχε δύσκολο έργο καθώς αναμενόταν πολύ σκληρή αντίσταση από την ομάδα της Umbria, που σε αυτό το ματς έπαιζε μια κατηγορία... αυτή ήταν άλλωστε και η ύστατη ελπίδα της Lazio, η οποία πλέον περίμενε γκέλα της Μίλαν για να στεφτεί πρωταθλήτρια...
Όμως στη Μίλαν κρατούσαν την τύχη στα χέρια τους και επιπλέον είχε οριστικά ξυπνήσει το ένστικτο του νικητή... Το ματς είναι δύσκολο αλλά η Μίλαν καταφέρνει να προηγηθεί στο 11' με πολύ ωραίο σουτ του αργεντινού Guly (πλήρες όνομα Andres Guglielminpietro)...
Το 1-0 με το σουτ του Guly και οι πανηγυρισμοί με τους υπόλοιπους...
Στο 22' η Μίλαν πλησιάζει στο 2ο γκολ, αλλά η πολύ καλή ενέργεια και το σουτ του Albertini σταματαέι στο κάθετο δοκάρι... Η Perugia προσπαθεί να αντιδράσει στο 28' αλλά ο Abbiati που ακούμπησε όσο έπρεπε τη μπάλα και το οριζόντιο δοκάρι στη συνέχεια, στερούν από τον κροάτη Rapaic τη χαρά της ισοφάρισης... Στο 31' έρχεται το 0-2 για τη Μίλαν, από κόρνερ του Albertini και την ηγεμονική κεφαλιά του Bierhoff, αλλά 3 λεπτά αργότερα το αχρείαστο πέναλτυ που κάνει ο Luigi Sala στον Rapaic, εκτελεί εύστοχα ο Nakata και οι γηπεδούχοι μειώνουν σε 1-2... Ο Rapaic κάνει φοβερό ματς για τους γηπεδούχους και η πίεση συνεχίζεται: στο 40' και στο 42' ο Abbiati (ήρωας του ματς) σώσει ακόμη 2 φορές τη Μίλαν με κρίσιμες επεμβάσεις... Ακολουθεί γκολ του Bierhoff που ακυρώνεται ως offside (μάλλον σωστά)...
Η Perugia που κινδύνευε σοβαρά να αποχαιρετήσει την κατηγορία, πίεσε πολύ και στο 2ο ημίχρονο, όμως η Μίλαν ήταν αυτή που ξεκίνησε απειλητικά με τους Weah στο 58' και τον Guly στο 64', όμως όλα κρίθηκαν στο 81', όταν έγινε από τον Abbiati μια απόκρουση-ολόκληρο scudetto, διώχνοντας σε κόρνερ το εξαιρετικά επικίδυνο διαγώνιο σουτ του Bucchi... Το σφύριγμα της λήξης βρίσκει την Μίλαν νικήτρια με 1-2, ενώ και η Lazio καταφέρνει να κερδίσει με το ίδιο σκορ την Parma, ο ένας βαθμός διαφοράς παραμένει και η Μίλαν κατακτά ένα scudetto που κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν πίστευε στην αρχή της σεζόν και που ένα μήνα πριν θεωρούνταν ήδη καβαντζωμένο από τη Lazio... Τα πανηγύρια αρχίζουν μπροστά στους τυχερούς οπαδούς της ομάδας που βρέθηκαν στο "Renato Curi", και συνεχίστηκαν στο Μιλάνο.... Κερδισμένη και η Perugia καθώς παρά την ήττα της, η ισοπαλία της Salernitana με την Piacenza κρατάει στην κατηγορία την ομάδα από την Umbria...
Ίσως γι' αυτό το λόγο, δηλαδή ότι το πρωτάθλημα αυτό ήρθε ανέλπιστα, από μια ομάδα που αμφισβητήθηκε και κανείς δεν πίστευε ότι θα κάνει την υπέρβαση, μια ομάδα που την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει 10η, και που δεν είχε τα φανταχτερά ονόματα άλλων διεκδικητών του τίτλου... ίσως γι' αυτό να θεωρείται από τα πιο γλυκά Scudetto που έχουμε κερδίσει... ο Zaccheroni κατάφερε να ξεπεράσει την αμφισβήτηση και να κερδίσει το πρωτάθλημα μόλις στην 1η του σεζόν, κάτι που είχαν κάνει και οι Sacchi, Capello... Και τα "λιμά" που τον Σεπτέμβριο προκαλούσαν σκεπτικισμό σε κάθε οπαδό, κατάφεραν να φέρουν στο Milanello ένα scudetto ανεπανάληπτο (για τους περισσότερους από αυτούς ήταν και το μοναδικό της καριέρας τους...)
To 16ο scudetto κατακτήθηκε με σύνολο 20 νίκες - 10 ισοπαλίες - 4 ήττες... Γενικό χαρακτηριστικό ολόκληρου του πρωταθλήματος ήταν ότι αρκετές ομάδες είχαν ισάξια ρόστερ και παρόμοια απόδοση, γεγονός που οδήγησε και σε πολλές ισοπαλίες, κάτι που ενδεχομένως ευνόησε και τη Μίλαν... Αυτή η υποτιμημένη και πληγωμένη τότε ομάδα, που επέδειξε αξιοσημείωτη σταθερότητα σε όλο το πρωτάθλημα και την κρίσιμη στιγμή έκανε την μεγάλη ανατροπή... θυμίζοντας σε όλους ποιά είναι η Μίλαν...
Αποκαλύψεις της σεζόν?
1) Christian Abbiati... Μια φοβερή σεζόν για τον γνωστό μας Abbiati, που τότε είχε ακόμη μαλλιά... Είχε έρθει από τη Monza για να είναι ο 3ος portiero πίσω από τους Lehmann και Rossi... ο γενικά κρυόκωλος γερμανός έπαιξε βασικός μόνο στα 5 πρώτα ματς, καθώς ποτέ δεν προσαρμόστηκε στην ιταλική πραγματικότητα, και αντικαταστάθηκε στη συνέχεια από τον γερόλυκο Sebastiano Rossi... Ο Rossi έπαιξε βασικός τα επόμενα 12 ματς, μέχρι τις 17 Ιανουαρίου... Από τότε και μέχρι το τέλος, ο Abbiati κέρδισε θέση βασικού για τα υπόλοιπα 17 παιχνίδια και δεν ξαναβγήκε από την ενδεκάδα... Ήταν πραγματικά πάντα εκεί που έπρεπε, την κατάλληλη στιγμή, και σε πολλές περιπτώσεις έσωσε κυριολεκτικά την ομάδα από ήττες ή απώλειες βαθμών, ειδικά στην ισοπαλία με τη Lazio στη Ρώμη και στο Τορίνο με τη Juventus, και κυρίως στο τελευταίο ματς με την Perugia, όπου ήταν εκπληκτικός και πήρε την υψηλότερη βαθμολογία από όλους τους παίκτες...
2) Luigi Sala: ένας ακόμη "άγνωστος" νεαρός που ήρθε από την Bari, και εκείνη τη σεζόν στάθηκε επάξια στην αμυντική γραμμή της ομάδας, άξιος ανάμεσα σε μύθους όπως οι Costacurta, Maldini...
3) Andres Guglielminpietro ή σκέτο Guly (ε ναι, το άλλο το μακρυνάρι δεν αντέχεται...): αποκάλυψη και ο επίσης άγνωστος αργεντινός μέσος, έδεσε πολύ καλά με τους Ambrosini-Albertini στον κρίσιμο χώρο του κέντρου και της ζώνης μεταξύ κέντρου και άμυνας... Μισό πρωτάθλημα το γκολ του στο τελευτάιο ματς-θρίλερ με την Perugia...
4) Θετικός ο δανός Thomas Helveg στο άκρο της άμυνας αλλά και με σημαντικές βοήθειες στο κέντρο... Σίγουρα δεν σου γέμιζε το μάτι αλλά στη διάρκεια της σεζόν δικαίωσε τον Zaccheroni που τον έφερε από την Udinese στο Milano...
5) Leonardo, Zvonimir Boban: δείγματα του τεράστιου ταλέντου τους είχαμε δεί και σε παλιότερες σεζόν, ειδικά από τον Boban που ήταν στην ομάδα από το 1992 (αλλά πάντα στη σκιά του Savicevic), ενώ ο Leonardo μόλις μία σεζόν... Όμως το 98-99 ήρθε η καθιέρωση και η καταξίωση του κροάτη ως "10" της ομάδας, συνεπικουρούμενος από τον Leonardo που συχνά μας χάριζε δείγματα βραζιλιάνικης μαγείας και τέχνης, ενώ ταυτόχρονα είχε και ουσία στο παιχνίδια του, σκοράροντας 12 εξαιρετικά χρήσιμα γκολ και χωρίς τις γνωστές αχρείαστες "ποζεριές" τύπου Robinho... Ειδικά ο Zvone Boban ήταν καταλυτικός στην κατάκτηση του scudetto, ηγετική μορφή μέσα στο γήπεδο και απέδειξε ότι ήταν γεννημένος νικητής...
Leonardo Boban
6) Oliver Bierhoff: πολλοί ακόμη και σήμερα τον αμφισβητούν, κυρίως επείδη το σουλούπι του και το στυλ του σίγουρα δεν είναι από αυτά που οι περισσότεροι θέλουμε να βλέπουμε στη Μίλαν... ένα στυλ τύπου "ξυλοκόπος", άχαρος ψηλός ελαφρώς άμπαλος με τη μπάλα στα πόδια αλλά δολοφονικός στις κεφαλιές και πολύ χρήσιμος στο ιταλικό στυλ παιχνιδιού με το συχνό "ξύλο" μέσα στην περιοχή... Ούτε κι εμένα μου άρεσε ως στυλ, προτιμώ παίκτες τύπου Shevchenko, όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο γερμανός έκανε πολύ καλά τη δουλειά του (εκείνη τη συγκεκριμένη σεζόν) και με τα 19 του γκολ βοήθησε πάρα πολύ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος... "Ξυλοκόπος" ή όχι, εμείς τον ευχαριστούμε για τη βοήθειά του...
7) George Weah: όχι ακριβώς αποκάλυψη, αλλά ήταν η σεζόν που αναγεννήθηκε, μετά τις κακές 2 προηγούμενες χρονιές... δεν σκόραρε πολύ, αλλά τα 8 γκολ του ήταν κρίσιμα, ιδιαίτερα εκείνα τα δύο στο ματς με τη Juventus στο Τορίνο... δυστυχώς ήταν οι τελευταίες καλές αναμνήσεις που έχουμε από τον αγαπητό George καθώς την επόμενη σεζόν αποχώρησε, στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου...
8) Massimo Ambrosini: καθιέρωση και καταξίωση και για τον εργατικό Massimo, που ήταν στην ομάδα από το 1995 αλλά πλέον καθιερώθηκε στην ενδεκάδα ως αμυντικό χαφ, ενώ έκανε και καλή σεζόν... Η μετέπειτα πορεία του γνωστή, καθώς έμεινε μια ζωή στη Μίλαν, μέχρι και πέρυσι (2013)...
9) η παλιά φρουρά (Maldini, Costacurta, Albertini, Rossi, Donadoni): το μεγαλείο και η ποιότητα των "παλιοσειρών" βοήθησε τους νέους και άπειρους παίκτες που ήρθαν εκείνο το καλοκαίρι στην ομάδα, να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να τα δώσουν όλα και να φτάσουν στο απροσδόκητο, το scudetto που κατακτήθηκε κυριολεκτικά "με αίμα"... Στο τέλος της σεζόν εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο ο τεράστιος Roberto Donadoni...
10) Alberto Zaccheroni: ακόμη και σήμερα διίστανται οι απόψεις σχετικά με την ικανότητά του να κοουτσάρει σε υψηλό επίπεδο... Κέρδισε την εμπιστοσύνη της διοίκησης με το αναπάντεχο πρωτάθλημα στην 1η του σεζόν στην ομάδα, όμως την επόμενη σεζόν 1999-2000 (που ήταν η εορταστική σεζόν για τα 100 χρόνια της ομάδας) δεν τα κατάφερε, και η ομάδα τερμάτισε στην 3η θέση, αν και είχε ενισχυθεί με την απόκτηση του Shevchenko, Serginho, Gattuso, Jose Mari και Chamot... Του δόθηκε μια τελευταία πίστωση χρόνου για να επαναφέρει τη Μίλαν στην κορυφή, αλλά η μέτρια πορεία της σεζόν 2000-2001 εξάντλησε την υπομονή του Silvio, ο οποίος τον αντικατέστησε με τον Cesare Maldini...
Αυτά για τη σεζόν 98-99 και το 16ο scudetto... Αν είχατε το κουράγιο να διαβάσετε μέχρι εδώ, σας ευχαριστούμε πολύ, αν και όσα γράφουμε τα γράφουμε περισσότερο για εσάς, για όσους τα έχουν ξεχάσει ή για όσους δεν τα ξέρουν καθόλου... Γιατί η ιστορία μιας ομάδας σαν τη Μίλαν δεν πρέπει να ξεχνιέται ποτέ... ειδικά από τους οπαδούς της...
FORZA MILAN
Παραδέξου το, τίμιε οπαδέ της Μίλαν... Αυτό το scudetto δεν το περίμενες... Ούτε εσύ, ούτε κανένας... Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ομάδας... Ειδικά όταν το καλοκαίρι του 1998, ανέλαβε προπονητής ο ταπεινός Alberto Zaccheroni...
Η ομάδα, προερχόμενη από 2 καταστροφικές σεζόν (96-97 και 97-98), στις οποίες είχε τερματίσει 11η και 10η (πραγματικά ντροπή), και στις οποίες είχε αποδειχτεί περίτρανα ότι ο κύκλος των "Ανίκητων" είχε οριστικά κλείσει, είχε ανάγκη από ριζικές αλλαγές... Η γενικότερη αλλαγή περιλαμβάνει και αλλαγή εταιρείας αθλητικού υλικού: αποχωρεί η Lotto και η αμφίεση της ομάδας ανατίθεται στην Adidas, κάτι που διατηρείται μέχρι και σήμερα... Όσον αφορά στο έμψυχο δυναμικό, το "μαχαίρι" φτάνει στο κόκκαλο: αποχωρούν 16 παίκτες (!), μεταξύ των οποίων μεγάλα ονόματα όπως οι Donadoni, Desailly, Kluivet, Savicevic, Davids, Blomqvist, Bogarde, Maniero, Cardone...
O Zac στο εξώφυλλο του εορταστικού τεύχους του "Forza Milan" για το 16ο scudetto
Αποφασίζεται η πρόσληψη του 45χρονου τότε Alberto Zaccheroni, ο οποίος είχε κάνει μια πολύ καλή σεζόν φέρνοντας την Udinese στην 3η θέση του campionato 97-98, πίσω από τις Juventus και Inter! Όμως, σίγουρα δεν ήταν το όνομα που θα ενθουσίαζε τους rossoneri... Sacchi και Capello είχαν αποτύχει παταγωδώς να αναγεννήσουν την ομάδα τις 2 προηγούμενες σεζόν, πως θα το κατάφερνε ο ψιλοάγνωστος "Zac"?? Σύμφωνοι, είχε φέρει μια Udinese στην 3η θέση, όμως άλλο Udinese και άλλο Milan... Ούτως ή αλλως όμως, όλοι ήταν σίγουροι ότι η σεζόν θα ήταν καθαρά μεταβατική, η ομάδα δεν έπαιζε καν στα ευρωπαϊκά κύπελλα, και κανείς δεν μιλούσε για τίτλους... Κανείς δεν πίστευε ότι ήταν ικανή για μεγάλα πράγματα... Ο Ζακ, με φάτσα "Bob o μάστορας", ήταν πολύ συμπαθητικός, αλλά είχε ανάγκη από πίστωση χρόνου και έπρεπε να αφεθεί ήρεμος για να δουλέψει... έτσι κι αλλιώς ήταν ένας γενικά ήρεμος χαρακτήρας, χωρίς τα ξεσπάσματα των προκατόχων του και χωρίς να έχει την ηγεμονική φυσιογνωμία άλλων τεχνικών... αλλά αυτή του η ηρεμία περνούσε και στην ομάδα, ειδικά μετά από άσχημα αποτελέσματα...
ΟΚ, να δουλέψει... αλλά με ποιούς? Μια ολόκληρη ομάδα 16 παικτών είχε αποχωρήσει από το Milanello, και έπρεπε να αντικατασταθούν... έτσι ήρθαν νέα πρόσωπα, που σε σύγκριση με τα προηγούμενα μεταγραφικά "μπαμ" του Silvio, δεν σου γέμιζαν το μάτι... και ορισμένοι αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό, ως και με αμφισβήτηση, αποκαλούμενοι από αρκετούς έως και "λιμά"... Ας δούμε ποιοί ήρθαν:
ο George Weah και ένα από τα "λιμά"
Ο "Ζακ" έφερε μαζί του από το Udine το ψηλό φορ της εθνικής Γερμανίας, Oliver Bierhoff, και τον ακραίο Δανό μπακ, Thomas Helveg... Μαζί τους, πέρασαν τις πύλες του Milanello ο Bruno N'Gotty (γάλλος, από την PSG), o Luigi Sala (από την Bari), o μέχρι τώρα αμφισβητούμενος αλλά αθάνατος Christian Abbiati (από τη Monza), οι αργεντίνοι Fabian Ayala (από τη Napoli) και Andres Guglielminpietro ή "Guly" (από τον μεγάλη Gimnasia Esgrima!), ο πρόγονος του Robinho (σε καραγκιοζιλίκια) γάλλος Ibrahim Ba (από την Bordeaux), ο Domenico Morfeo (από τη Fiorentina) , o κλαρινογαμπρός ομορφονιός Francesco Coco (επέστρεψε από τον δανεισμό του στη Vicenza), ο Federico Giunti με στυλ "παίζω τον ωραίο γκόμενο σε βραζιλιάνικη σαπουνόπερα" (ήρθε τον Δεκέμβριο από την Parma), ο αχώνευτος και κρυόκωλος γερμανός τερματοφύλακας Jens Lehmann (από την Schalke), o επίσης γάλλος Samir Beloufa (από τις Cannes!) και ο νιγηριανός Aliyu Mohamedd Datti (ε, όχι!), που προωθήθηκε από τις ακαδημίες του Tassotti... Συμπέρασμα? Πλην των γερμανών, που έπαιζαν εθνική Γερμανίας και ήταν λίγο-πολύ γνωστά ονόματα στην πιάτσα, άντε και τον Fabian Ayala, οι υπόλοιποι έμοιαζαν με δευτεροτρίτες επιλογές μεσαίας ιταλικής ομάδας...
Τέλος πάντων, η σεζόν ξεκινάει με 2 νίκες, αλλά την 3η αγωνιστική έρχεται το στραπάτσο από την Fiorentina μέσα στο San Siro (1-3), με χατ-τρικ του Batistuta (δυνατή εκείνη η Fiorentina, με Toldo, Repka, Heinrich, Batistuta, Rui Costa, Torricelli, Amoroso, Oliveira, Edmundo)... Τις πρώτες γκρίνιες έρχεται να σβήσει η νίκη στη Vicenza, αλλά καπάκι νάσου και το 2ο στραπάτσο (ήττα στo Cagliari), και οι γκρίνιες επανέρχονται...
Ακολουθούν 5 ματς θεωρητικά επιτυχημένα (3 ισοπαλίες εκ των οποίων η μία με Ίντερ, και δύο νίκες στο San Siro με Roma (3-2) και Lazio (που μας είχε ήδη αποκλείσει λίγο καιρό πριν στο Coppa Italia, και στην πορεία αποδείχτηκε βασική διεκδικήτρια του campionato, καθώς είχε ομαδάρα: Pancaro, Mihajlovic, Fernando Couto, Favalli, Nesta, Sergio Conceicao, Stankovic, Almeyda, Nedved, Mancini, Salas, Vieri...). Το ματς ήταν ωραίο όμως η νίκη επί της Lazio ήρθε δύσκολα, την ύστατη στιγμή: 1-0 στο 92' με γκολ του Leonardo, που είχε μπει αλλαγή... Έτσι η Μίλαν κέρδισε την βασική αντίπαλο για τον τίτλο, όπως αποδείχτηκε στο τέλος του campionato...
Milan-Lazio 1-0, το σουτ-γκολ του Leonardo στο 92'
Εκείνη την αγωνιστική (10η, 22 Νοεμβρίου '98), η Μίλαν ανέβηκε στην 2η θέση, 3 βαθμούς πίσω από την 1η Fiorentina, και η Lazio έπεσε στην 9η θέση (το κρατάμε αυτό στη μνήμη, 9η θέση για τη Lazio στα τέλη Νοεμβρίου...)
Όμως την επόμενη αγωνιστική η αγαπημένη μας μιλανέζικη γκρίνια επέστρεψε για τα καλά, καθώς η Parma, του γνωστού μας Alberto Malesani, μας έριξε 4 μπαλάκια στο "Tardini" (4-0) και μας έριξε ξανά στην 4η θέση... Θυμίζουμε ότι και η Parma εκείνη την εποχή είχε φοβερή -για τα δεδομένα της- ομάδα (Buffon, Thuram, Sensini, Cannavaro, Fuser, Dino Baggio, Veron, Chiesa, Crespo). Με την ήττα αυτή εντάθηκε η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Zaccheroni ο οποίος ένιωσε για τα καλά τι σημαίνει να είσαι προπονητής στη Μίλαν...
Ευτυχώς γι' αυτόν, η ομάδα "ξύπνησε" και ακολούθησε μια εντυπωσιακή σειρά από 11 συνεχόμενα θετικά αποτελέσματα (7 νίκες-4 ισοπαλίες), με τελευταία τη νίκη επί της Cagliari (22η αγωνιστική, 21 Φεβρουαρίου '99). Την αγωνιστική αυτή, έχουμε τη Μίλαν και πάλι στη 2η θέση αλλά πλέον στην 1η θέση βρίσκεται η Lazio (που την είχαμε αφήσει στην 9η!) καθώς η Fiorentina που για 21 αγωνιστικές ήταν 1η, εχει υποχωρήσει στην 3η θέση, ισοβαθμώντας με τη Μίλαν...η δε Parma είναι 4η, αλλά μόλις 4 βαθμούς μακρυά από την 1η θέση... κοινώς, πολύ μικρές διαφορές μεταξύ των 4 πρώτων ομάδων...Η Μίλαν ήταν από την αρχή στις 4-5 πρώτες θέσεις αλλά από την 3η αγωνιστική και έπειτα, ποτέ δεν είχε τη θέση του "οδηγού"...
Στο σημείο αυτό η Μίλαν κάνει την τελευταία της γκέλα, την 23η αγωνιστική (27 Φεβρουαρίου), χάνοντας από τη Roma στο "Olimpico" και πέφτοντας εκ νέου στην 4η θέση, 5 βαθμούς πίσω από την 1η Lazio...
Delvecchio και Luigi Sala περιμένουν ένα κόρνερ, στο ματς της Ρώμης...
Τα περιθώρια πλέον μοιάζουν να στενεύουν καθώς οι 3 πρώτες (Lazio, Fiorentina και Parma) κάνουν πολύ καλή σεζόν, έχουν δυνατά ρόστερ και έχουν πλέον σταθεροποιηθεί στην κορυφή (και τελικά κάπως έτσι τερμάτισαν και στο τέλος του πρωταθλήματος, καταλαμβάνοντας τις θέσεις 2 έως 4)...
Όμως σε εκείνη την υποτιμημένη Μίλαν υπήρχαν ακόμη μερικοί παίκτες που έχουν αυτό που αποκαλούμε "την καρδιά του Πρωταθλητή"... αυτούς που οι ιταλοί αποκαλούν "campione"... Τύποι σαν τον Boban, τον Weah, τον Costacurta, τον Maldini, τον Albertini, τον Leonardo... ακόμη και τον παρεξηγημένο Bierhoff, που τα δίνει όλα (και τελείωσε το campionato με 19 γκολ)... Με μπροστάρη τον Boban που έκανε φοβερή σεζόν σαν 10άρι (αντικαθιστώντας επάξια τον Savicevic), ξεκινάει και πάλι μια παρόμοια ξέφρενη πορεία 11 θετικών αποτελεσμάτων (νίκες-ισοπαλίες), με τα 7 τελευταία να είναι μόνο νίκες... Από την 23η μέχρι την 31η αγωνιστική, η διαφορά βαθμών μεταξύ της πάντα 1ης Lazio και της Milan έφτασε μέχρι και στους 7 βαθμούς, όμως όταν άρχισε το σερί των 7 συνεχόμενων νικών, η διαφορά για 4-5 αγωνιστικές ήταν η ελάχιστη, μόλις 1 βαθμός (31η αγωνιστική, 2 Μαϊου)... Μέχρι εκείνη τη μέρα, τα σημεία-κλειδιά ήταν το derby με την Inter που δεν χάσαμε (πάλι 2-2, όπως και στον 1ο γύρο) και το γεγονός ότι δεν χάσαμε ούτε στο κρίσιμο ματς με τη Lazio στη Ρώμη (0-0)...
George Weah και Mihajlovic, στο 0-0 του Olimpico...
Πλέον όλες οι ελπίδες της Lazio για να ξεφύγει σημαντικά στη βαθμολογία και να ηρεμήσει, ήταν το ματς Juventus-Milan της 32ης αγωνιστικής, στο Τορίνο... Βρισκόμαστε μόλις 3 αγωνιστικές πριν το τέλος... Για τη Μίλαν, που ανέλπιστα και βάση ρόστερ ήταν ήδη επιτυχία η 2η θέση, αυτό ήταν "ένα ματς-μία σεζόν", καθώς σε περίπτωση ήττας θα αποχαιρετούσε σχεδόν οριστικά το scudetto... Η Juventus είχε γενικά μια ασταθή πορεία, με πολλές ισοπαλίες και απροσδόκητες ήττες από μικρές ομάδες (τελικά τερμάτισε 6η), όμως το ματς ήταν εξ' ορισμού derby, ειδικά εφόσον ήταν εκτός έδρας... Και μάλιστα η Juve είχε κερδίσει τη Lazio πριν από 3 βδομάδες μέσα στο "Olimpico" με 1-3, βοηθώντας τότε τη Μίλαν να πλησιάσει την κορυφή...
Στο ματς αυτό κρίθηκε κατά 50% το scudetto: η Juve είχε την υπεροχή με αρκετές ευκαιρίες και το μηδέν στην άμυνα κρατήθηκε δύσκολα λόγω της εξαιρετικής εμφάνισης των Abbiati (αποκάλυψη της σεζόν), Costacurta και Maldini... Όμως στο 2ο ημίχρονο μίλησε "η καρδιά του πρωταθλητή"... Με ηρωική εμφάνιση, με κορυφαίους τους Boban και Weah, που έβαλε και τα 2 γκολ στο 46' και στο 64' (με κεφαλιά και σουτ) η Μίλαν ξεπέρασε το δυσκολότερο εμπόδιο, και κέρδισε τη Juventus, την οποία είχε να κερδίσει εκτός έδρας για 5 ολόκληρες σεζόν... Έτσι έφτασε τις 5 συνεχόμενες νίκες και διατηρήθηκε σε θέση βολής, αφού και η Lazio κέρδισε τη Bologna στη Ρώμη...Απομένουν πλέον μόνο 2 αγωνιστικές, και η Lazio κρατάει ακόμη την τύχη στα χέρια της, αφού βρίσκεται 1 βαθμό ψηλότερα...
το 0-2 στο Τορίνο, με τη βολίδα του Weah...
Την προτελευταία αγωνιστική (15 Μαϊου) η Μίλαν υποδέχεται την Empoli και η Lazio παίζει στη Φλωρεντία με την 4η στη βαθμολογία Fiorentina... Είναι η στιγμή που όλοι στη Μίλαν περίμεναν εδώ και μήνες: θριαμβέυουν με 4-0 επί της Empoli με χατ-τρικ του "ξυλοκόπου" Bierhoff, και την ίδια στιγμή στο "Artemio Franchi" η Fiorentina μας κάνει το μεγαλύτερο δώρο, κρατώντας τη Lazio στο 1-1... Η Μίλαν, μετά από 33 αγωνιστικές, ξεπερνάει τη Lazio και με 1 βαθμό διαφορά είναι πρώτη στη βαθμολογία... Έτσι, όλα θα κριθούν την τελευταία αγωνιστική, στα ματς Lazio-Parma και Perugia-Milan, στις 23 Μαϊου...
ένα από τα 3 γκολ του Bierhoff, στο 4-0 επί της Empoli
Η Perugia ήταν 13η στη βαθμολογία και το χειρότερο: μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε "σωθεί", καθώς κινδύνευε με υποβιβασμό, αν η 14η Salernitana κέρδιζε και η Perugia έχανε... Επιπλέον, διαχρονικά αποτελεί σκληρό αντίπαλο για τη Μίλαν μέσα στο "Renato Curi"... Έτσι η Μίλαν είχε δύσκολο έργο καθώς αναμενόταν πολύ σκληρή αντίσταση από την ομάδα της Umbria, που σε αυτό το ματς έπαιζε μια κατηγορία... αυτή ήταν άλλωστε και η ύστατη ελπίδα της Lazio, η οποία πλέον περίμενε γκέλα της Μίλαν για να στεφτεί πρωταθλήτρια...
Όμως στη Μίλαν κρατούσαν την τύχη στα χέρια τους και επιπλέον είχε οριστικά ξυπνήσει το ένστικτο του νικητή... Το ματς είναι δύσκολο αλλά η Μίλαν καταφέρνει να προηγηθεί στο 11' με πολύ ωραίο σουτ του αργεντινού Guly (πλήρες όνομα Andres Guglielminpietro)...
Στο 22' η Μίλαν πλησιάζει στο 2ο γκολ, αλλά η πολύ καλή ενέργεια και το σουτ του Albertini σταματαέι στο κάθετο δοκάρι... Η Perugia προσπαθεί να αντιδράσει στο 28' αλλά ο Abbiati που ακούμπησε όσο έπρεπε τη μπάλα και το οριζόντιο δοκάρι στη συνέχεια, στερούν από τον κροάτη Rapaic τη χαρά της ισοφάρισης... Στο 31' έρχεται το 0-2 για τη Μίλαν, από κόρνερ του Albertini και την ηγεμονική κεφαλιά του Bierhoff, αλλά 3 λεπτά αργότερα το αχρείαστο πέναλτυ που κάνει ο Luigi Sala στον Rapaic, εκτελεί εύστοχα ο Nakata και οι γηπεδούχοι μειώνουν σε 1-2... Ο Rapaic κάνει φοβερό ματς για τους γηπεδούχους και η πίεση συνεχίζεται: στο 40' και στο 42' ο Abbiati (ήρωας του ματς) σώσει ακόμη 2 φορές τη Μίλαν με κρίσιμες επεμβάσεις... Ακολουθεί γκολ του Bierhoff που ακυρώνεται ως offside (μάλλον σωστά)...
ο Bierhoff κερδίζει τους πάντες στον αέρα (ειδικότητά του) και σημειώνει το 0-2, στο "Renato Curi"
Η Perugia που κινδύνευε σοβαρά να αποχαιρετήσει την κατηγορία, πίεσε πολύ και στο 2ο ημίχρονο, όμως η Μίλαν ήταν αυτή που ξεκίνησε απειλητικά με τους Weah στο 58' και τον Guly στο 64', όμως όλα κρίθηκαν στο 81', όταν έγινε από τον Abbiati μια απόκρουση-ολόκληρο scudetto, διώχνοντας σε κόρνερ το εξαιρετικά επικίδυνο διαγώνιο σουτ του Bucchi... Το σφύριγμα της λήξης βρίσκει την Μίλαν νικήτρια με 1-2, ενώ και η Lazio καταφέρνει να κερδίσει με το ίδιο σκορ την Parma, ο ένας βαθμός διαφοράς παραμένει και η Μίλαν κατακτά ένα scudetto που κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν πίστευε στην αρχή της σεζόν και που ένα μήνα πριν θεωρούνταν ήδη καβαντζωμένο από τη Lazio... Τα πανηγύρια αρχίζουν μπροστά στους τυχερούς οπαδούς της ομάδας που βρέθηκαν στο "Renato Curi", και συνεχίστηκαν στο Μιλάνο.... Κερδισμένη και η Perugia καθώς παρά την ήττα της, η ισοπαλία της Salernitana με την Piacenza κρατάει στην κατηγορία την ομάδα από την Umbria...
οι tifosi μας στην Perugia, 23-5-1999
Abbiati και Ambrosini πανηγυρίζουν το scudetto μπροστά στους οπαδούς
Ίσως γι' αυτό το λόγο, δηλαδή ότι το πρωτάθλημα αυτό ήρθε ανέλπιστα, από μια ομάδα που αμφισβητήθηκε και κανείς δεν πίστευε ότι θα κάνει την υπέρβαση, μια ομάδα που την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει 10η, και που δεν είχε τα φανταχτερά ονόματα άλλων διεκδικητών του τίτλου... ίσως γι' αυτό να θεωρείται από τα πιο γλυκά Scudetto που έχουμε κερδίσει... ο Zaccheroni κατάφερε να ξεπεράσει την αμφισβήτηση και να κερδίσει το πρωτάθλημα μόλις στην 1η του σεζόν, κάτι που είχαν κάνει και οι Sacchi, Capello... Και τα "λιμά" που τον Σεπτέμβριο προκαλούσαν σκεπτικισμό σε κάθε οπαδό, κατάφεραν να φέρουν στο Milanello ένα scudetto ανεπανάληπτο (για τους περισσότερους από αυτούς ήταν και το μοναδικό της καριέρας τους...)
δύο από τα "λιμά" του 16ου scudetto: οι αργεντινοί Guly και Ayala
To 16ο scudetto κατακτήθηκε με σύνολο 20 νίκες - 10 ισοπαλίες - 4 ήττες... Γενικό χαρακτηριστικό ολόκληρου του πρωταθλήματος ήταν ότι αρκετές ομάδες είχαν ισάξια ρόστερ και παρόμοια απόδοση, γεγονός που οδήγησε και σε πολλές ισοπαλίες, κάτι που ενδεχομένως ευνόησε και τη Μίλαν... Αυτή η υποτιμημένη και πληγωμένη τότε ομάδα, που επέδειξε αξιοσημείωτη σταθερότητα σε όλο το πρωτάθλημα και την κρίσιμη στιγμή έκανε την μεγάλη ανατροπή... θυμίζοντας σε όλους ποιά είναι η Μίλαν...
αποδυτήρια "Renato Curi": ο Maldini και ένα "λιμό" από τη Γερμανία...
Αποκαλύψεις της σεζόν?
1) Christian Abbiati... Μια φοβερή σεζόν για τον γνωστό μας Abbiati, που τότε είχε ακόμη μαλλιά... Είχε έρθει από τη Monza για να είναι ο 3ος portiero πίσω από τους Lehmann και Rossi... ο γενικά κρυόκωλος γερμανός έπαιξε βασικός μόνο στα 5 πρώτα ματς, καθώς ποτέ δεν προσαρμόστηκε στην ιταλική πραγματικότητα, και αντικαταστάθηκε στη συνέχεια από τον γερόλυκο Sebastiano Rossi... Ο Rossi έπαιξε βασικός τα επόμενα 12 ματς, μέχρι τις 17 Ιανουαρίου... Από τότε και μέχρι το τέλος, ο Abbiati κέρδισε θέση βασικού για τα υπόλοιπα 17 παιχνίδια και δεν ξαναβγήκε από την ενδεκάδα... Ήταν πραγματικά πάντα εκεί που έπρεπε, την κατάλληλη στιγμή, και σε πολλές περιπτώσεις έσωσε κυριολεκτικά την ομάδα από ήττες ή απώλειες βαθμών, ειδικά στην ισοπαλία με τη Lazio στη Ρώμη και στο Τορίνο με τη Juventus, και κυρίως στο τελευταίο ματς με την Perugia, όπου ήταν εκπληκτικός και πήρε την υψηλότερη βαθμολογία από όλους τους παίκτες...
Abbiati
2) Luigi Sala: ένας ακόμη "άγνωστος" νεαρός που ήρθε από την Bari, και εκείνη τη σεζόν στάθηκε επάξια στην αμυντική γραμμή της ομάδας, άξιος ανάμεσα σε μύθους όπως οι Costacurta, Maldini...
Sala
3) Andres Guglielminpietro ή σκέτο Guly (ε ναι, το άλλο το μακρυνάρι δεν αντέχεται...): αποκάλυψη και ο επίσης άγνωστος αργεντινός μέσος, έδεσε πολύ καλά με τους Ambrosini-Albertini στον κρίσιμο χώρο του κέντρου και της ζώνης μεταξύ κέντρου και άμυνας... Μισό πρωτάθλημα το γκολ του στο τελευτάιο ματς-θρίλερ με την Perugia...
Guly
4) Θετικός ο δανός Thomas Helveg στο άκρο της άμυνας αλλά και με σημαντικές βοήθειες στο κέντρο... Σίγουρα δεν σου γέμιζε το μάτι αλλά στη διάρκεια της σεζόν δικαίωσε τον Zaccheroni που τον έφερε από την Udinese στο Milano...
Helveg
5) Leonardo, Zvonimir Boban: δείγματα του τεράστιου ταλέντου τους είχαμε δεί και σε παλιότερες σεζόν, ειδικά από τον Boban που ήταν στην ομάδα από το 1992 (αλλά πάντα στη σκιά του Savicevic), ενώ ο Leonardo μόλις μία σεζόν... Όμως το 98-99 ήρθε η καθιέρωση και η καταξίωση του κροάτη ως "10" της ομάδας, συνεπικουρούμενος από τον Leonardo που συχνά μας χάριζε δείγματα βραζιλιάνικης μαγείας και τέχνης, ενώ ταυτόχρονα είχε και ουσία στο παιχνίδια του, σκοράροντας 12 εξαιρετικά χρήσιμα γκολ και χωρίς τις γνωστές αχρείαστες "ποζεριές" τύπου Robinho... Ειδικά ο Zvone Boban ήταν καταλυτικός στην κατάκτηση του scudetto, ηγετική μορφή μέσα στο γήπεδο και απέδειξε ότι ήταν γεννημένος νικητής...
Leonardo Boban
6) Oliver Bierhoff: πολλοί ακόμη και σήμερα τον αμφισβητούν, κυρίως επείδη το σουλούπι του και το στυλ του σίγουρα δεν είναι από αυτά που οι περισσότεροι θέλουμε να βλέπουμε στη Μίλαν... ένα στυλ τύπου "ξυλοκόπος", άχαρος ψηλός ελαφρώς άμπαλος με τη μπάλα στα πόδια αλλά δολοφονικός στις κεφαλιές και πολύ χρήσιμος στο ιταλικό στυλ παιχνιδιού με το συχνό "ξύλο" μέσα στην περιοχή... Ούτε κι εμένα μου άρεσε ως στυλ, προτιμώ παίκτες τύπου Shevchenko, όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο γερμανός έκανε πολύ καλά τη δουλειά του (εκείνη τη συγκεκριμένη σεζόν) και με τα 19 του γκολ βοήθησε πάρα πολύ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος... "Ξυλοκόπος" ή όχι, εμείς τον ευχαριστούμε για τη βοήθειά του...
Bierhoff
7) George Weah: όχι ακριβώς αποκάλυψη, αλλά ήταν η σεζόν που αναγεννήθηκε, μετά τις κακές 2 προηγούμενες χρονιές... δεν σκόραρε πολύ, αλλά τα 8 γκολ του ήταν κρίσιμα, ιδιαίτερα εκείνα τα δύο στο ματς με τη Juventus στο Τορίνο... δυστυχώς ήταν οι τελευταίες καλές αναμνήσεις που έχουμε από τον αγαπητό George καθώς την επόμενη σεζόν αποχώρησε, στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου...
Weah
8) Massimo Ambrosini: καθιέρωση και καταξίωση και για τον εργατικό Massimo, που ήταν στην ομάδα από το 1995 αλλά πλέον καθιερώθηκε στην ενδεκάδα ως αμυντικό χαφ, ενώ έκανε και καλή σεζόν... Η μετέπειτα πορεία του γνωστή, καθώς έμεινε μια ζωή στη Μίλαν, μέχρι και πέρυσι (2013)...
Ambrosini
9) η παλιά φρουρά (Maldini, Costacurta, Albertini, Rossi, Donadoni): το μεγαλείο και η ποιότητα των "παλιοσειρών" βοήθησε τους νέους και άπειρους παίκτες που ήρθαν εκείνο το καλοκαίρι στην ομάδα, να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να τα δώσουν όλα και να φτάσουν στο απροσδόκητο, το scudetto που κατακτήθηκε κυριολεκτικά "με αίμα"... Στο τέλος της σεζόν εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο ο τεράστιος Roberto Donadoni...
La Vecchia Guardia (η Παλιά Φρουρά): Rossi, Boban, Maldini, Albertini, Costacurta
10) Alberto Zaccheroni: ακόμη και σήμερα διίστανται οι απόψεις σχετικά με την ικανότητά του να κοουτσάρει σε υψηλό επίπεδο... Κέρδισε την εμπιστοσύνη της διοίκησης με το αναπάντεχο πρωτάθλημα στην 1η του σεζόν στην ομάδα, όμως την επόμενη σεζόν 1999-2000 (που ήταν η εορταστική σεζόν για τα 100 χρόνια της ομάδας) δεν τα κατάφερε, και η ομάδα τερμάτισε στην 3η θέση, αν και είχε ενισχυθεί με την απόκτηση του Shevchenko, Serginho, Gattuso, Jose Mari και Chamot... Του δόθηκε μια τελευταία πίστωση χρόνου για να επαναφέρει τη Μίλαν στην κορυφή, αλλά η μέτρια πορεία της σεζόν 2000-2001 εξάντλησε την υπομονή του Silvio, ο οποίος τον αντικατέστησε με τον Cesare Maldini...
grande Zac!
Αυτά για τη σεζόν 98-99 και το 16ο scudetto... Αν είχατε το κουράγιο να διαβάσετε μέχρι εδώ, σας ευχαριστούμε πολύ, αν και όσα γράφουμε τα γράφουμε περισσότερο για εσάς, για όσους τα έχουν ξεχάσει ή για όσους δεν τα ξέρουν καθόλου... Γιατί η ιστορία μιας ομάδας σαν τη Μίλαν δεν πρέπει να ξεχνιέται ποτέ... ειδικά από τους οπαδούς της...
FORZA MILAN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να γράψετε ένα σχόλιο πρέπει πρώτα να γίνεται μέλος του blog, πηγαίνοντας στην εφαρμογή που βρίσκεται στη δεξιά στήλη.