ΤΟ ΜΑΤΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Η πιο σκοτεινή νύχτα...

20 Μαρτίου 1990, Μασσαλία

Κύπελλο Πρωταθλητριών 90-91: Marseille-Milan 1-0 (3-0 στα χαρτιά)

2^ος αγώνας για τη φάση των 8:

Το ματς που έμεινε στην ιστορία ως η απόλυτη Ντροπή στην Ιστορία της Μίλαν, ως Μαύρη κηλίδα ντροπής και ξεφτίλας, ως κάτι που είναι εντελώς Αντίθετο με τα Ιδανικά που πρεσβεύει η Μίλαν σαν ομάδα, και που τότε ήταν εν ενεργεία Πρωταθλήτρια Ευρώπης και Κόσμου… Και διασύρθηκε από μια αδικαιολόγητη και «αδερφίστικη» απόφαση του Adriano Galliani, που αποφάσισε την απόσυρση της ομάδας από το γήπεδο ελάχιστα λεπτά πριν λήξει ο αγώνας, αρνούμενος να συνεχίσει το ματς, το οποίο φυσικά διακόπηκε με υπαιτιότητα των rossoneri και ακολούθησε η γνωστή τιμωρία-αποκλεισμός ενός έτους..

 

 

Ας δούμε τι ακριβώς έγινε: Στο 87’, με το σκορ 1-0 υπέρ της Marseille (σκορ που έδινε την πρόκριση σε αυτούς, μετά το 1-1 του San Siro), ο διαιτητής σφυρίζει ένα offside των γηπεδούχων. Την ίδια στιγμή, δεκάδες φωτογράφοι αλλά και παρείσακτοι (βασικά οπαδοί της Marseille) μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο νομίζοντας πως ο διαιτητής είχε σφυρίξει τη λήξη του αγώνα. Ο διαιτητής διακόπτει αναγκαστικά το ματς και περιμένει να αδειάσει το γήπεδο από τους εισβολείς, οι οποίοι βγαίνουν έξω από τις γραμμές (αλλά παραμένουν πέριξ του αγωνιστικού χώρου), κατόπιν δίνει εντολή να ξαναρχίσει το παιχνίδι. 

 

 

το γκολ του Chris Waddle στο 75'

Με τη μπάλα στα πόδια του άγγλου Waddle της Marseille (ο καλύτερος του γηπέδου εκείνο το βράδυ), ξαφνικά σβήνει εντελώς ένας από τους προβολείς του γηπέδου, και ο φωτισμός μειώνεται αισθητά. O Waddle φτάνει μέχρι την περιοχή της Μίλαν αλλά εκεί σκοντάφτει και χάνει τον έλεγχο, στέλνοντας την μπάλα άουτ. Με τον φωτισμό αισθητά μειωμένο, ο διαιτητής διακόπτει και πάλι το ματς, και στέλνει τις ομάδες στα αποδυτήρια, μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη (μειωμένος φωτισμός και οπαδοί κοντά στις γραμμές του γηπέδου). Όμως η είσοδος στα αποδυτήρια ήταν κλειδωμένη, για άγνωστο λόγο, ίσως με εντολή της διοίκησης των γηπεδούχων, αλλά αυτό δεν θα αποδειχτεί ποτέ, ενώ υπήρχαν και άνθρωποι της Marseille που εμπόδιζαν την είσοδο των rossoneri στα αποδυτήρια. Μέσα στη γενικότερη σύγχυση, υπήρχαν και παίκτες που νόμισαν λανθασμένα ότι είχε λήξει οριστικά το ματς (μάλιστα ο Gullit είχε ήδη βγάλει και τη φανέλα του κάποια στιγμή)…

  

η πρώτη διακοπή: ο διαιτητής στέλνει τις 2 ομάδες προσωρινά στα αποδυτήρια, όμως οι πόρτες είναι κλειδωμένες 

και οι rososneri εμποδίζονται από ανθρώπους της Merseille να εισέλθουν σε αυτά!

Με πλήθος κόσμου μπροστά στη φυσούνα, και μέσα στο γενικότερο κομφούζιο, οι άνθρωποι της Μίλαν επέμεναν να λένε στον διαιτητή πως ναι μεν έπρεπε να παιχτούν μερικά ακόμη λεπτά (μαζί με τις καθυστερήσεις) αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να απομακρυνθούν οι διάφοροι τύποι που είχαν εισβάλει και στέκονταν οριακά δίπλα στις 4 γραμμές του γηπέδου και πίσω από τις πινακίδες, και στο διάστημα αυτό να περιμένουν και την πιθανή αποκατάσταση του φωτισμού. Μετά από αρκετή ώρα διαβουλεύσεων, κάποιες από τις λάμπες επανέρχονται (όχι όλες) και ο φωτισμός βελτιώνεται κάπως. Ο παρατηρητής της UEFA αποφαίνεται ότι το ματς μπορεί να ολοκληρωθεί, ο διαιτητής καλεί τις ομάδες ξανά στο γήπεδο και δίνει εντολή να συνεχιστεί το ματς. 

 

 

Sacchi και Galliani συζητούν με τον παρατηρητή της UEFA, 

ενώ στο γήπεδο είναι μόνο οι παίκτες των γηπεδούχων

Οι rossoneri ξαναπαίρνουν τις θέσεις τους στο γήπεδο για να παιχτούν αυτά τα καταραμένα 3 τελευταία λεπτά, πλην του αρχηγού Franco Baresi, τον οποίο είχε κρατήσει δίπλα του ο Galliani στην είσοδο της φυσούνας και για μερικές στιγμές του μιλούσε έντονα. Ενώ ο διαιτητής αρχίζει να χάνει την υπομονή του, ο Galliani μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο, διαλαλώντας ότι θα κάνει ένσταση, και καλεί όλη την ομάδα στα αποδυτήρια. Η Μίλαν αποσύρεται επισήμως από τον αγώνα, και στο φύλλο αγώνα υποστήριξε ότι αποσύρεται για το γεγονός ότι με τους εισβολείς δίπλα στις γραμμές και με το πρόβλημα του φωτισμού, δεν υπήρχαν ασφαλείς συνθήκες διεξαγωγής αγώνα…

 

 

οι παίκτες αποσύρονται στην πρώτη διακοπή του αγώνα, με τον φωτισμό σαφώς μειωμένο

Τι συνέβη πραγματικά? Απλά ο Galliani προσπάθησε να διεκδικήσει την επανάληψη του αγώνα, επικαλούμενος το «πρόβλημα» με την ορατότητα και λόγους ασφαλείας. Εκείνη τη στιγμή η Μίλαν έχανε 1-0 και είχε ελάχιστες πιθανότητες να καταφέρει κάτι καλύτερο, με βάση την εικόνα του αγώνα, και έχοντας φέρει ισοπαλία 1-1 στο πρώτο ματς στο Μιλάνο, αποκλειόταν από τη συνέχεια. Μια επανάληψη του αγώνα θα μπορούσε να αλλάξει την υπόθεση πρόκριση υπέρ των rossoneri, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο αρχηγός της μιλανέζικης αποστολής. Εντάξει, ο φωτισμός είχε πέσει, αλλά αυτό θα γινόταν για 2-3 λεπτά των καθυστερήσεων, σιγά το πρόβλημα. Όσο για τους «λόγους ασφαλείας», ας είμαστε σοβαροί, απλά υπήρχε κόσμος γύρω από τις γραμμές και φωτογράφοι, κανείς δεν έριχνε πέτρες ή φωτοβολίδες στους παίκτες… Το ματς μπορούσε να λήξει κανονικότατα…

 

η οριστική αποχώρηση της Μίλαν από το ματς: πίσω φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο φωτισμός ήταν μια χαρά πλέον, 

για 3 λεπτά που απέμεναν...

Όμως το καραγκιοζιλίκι του Galliani γύρισε μπούμερανγκ, και δυστυχώς την πλήρωσε ακριβά όχι ο ίδιος αλλά η ομάδα: ο διαιτητής έστησε τη μπάλα στην περιοχή της Μίλαν για να συνεχιστεί το ματς, και εφόσον δεν υπήρχε κανείς rossonero στο γήπεδο, σφύριξε αναγκαστικά τη λήξη, η UEFA κατακύρωσε το ματς με 3-0 υπέρ της Marseille, η Milan έγινε ξεφτίλα παγκοσμίως (ότι δηλαδή προσπάθησε με κουτοπονηριά να εκμεταλλευτεί την άτυχη συγκυρία με τα φώτα για να επαναληφθεί ο αγώνας, ενώ στο γήπεδο έχανε καθαρά) και η ομάδα τιμωρήθηκε από την UEFA με 1 χρόνο αποκλεισμό από τα ευρωπαϊκά κύπελλα…

 

 

Τις επόμενες μέρες γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν ακόμη περισσότερα, ότι ο Silvio έφτασε στα τσακ να τον διώξει ενώ ήταν ο αγαπημένος συνεργάτης του, ότι τον έκραξε άσχημα αλλά αποφάσισε να τον κρατήσει λόγω του καλού παρελθόντος του ως manager, άλλοι έλεγαν ότι δεν έφταιγε ο Galliani αλλά ακολουθούσε εντολές του Silvio και ότι αυτός εκ των υστέρων τον έκραζε για ξεκάρφωμα, άλλοι έλεγαν ότι ήταν 100% απόφαση του Galliani να πάρει την ομάδα από το γήπεδο… Μύλος… Ο ίδιος ο Galliani ισχυριζόταν ότι δεν απέσυρε την ομάδα, αλλά ότι απλά δεν γινόταν να συνεχιστεί ο αγώνας με τέτοιες συνθήκες, και ότι ο Silvio συμφωνούσε με την επιλογή αυτή. Ότι απλά είπε στους παίκτες να πάνε μέχρι τη φυσούνα, και ότι μόνο αν κάποιος ήταν μέσα στο γήπεδο θα καταλάβαινε ότι ένιωθαν περικυκλωμένοι και ανασφαλείς. Ακόμη, ότι η κατάσταση ήταν περίπλοκη και ενώ ο διαιτητής θεωρούσε ότι το μοναδικό πρόβλημα ήταν ο φωτισμός, ο παρατηρητής της UEFA θεωρούσε κυριότερο πρόβλημα την παρουσία κόσμου γύρω από τον αγωνιστικό χώρο. Ο Ancelotti ισχυριζόταν ότι ο ίδιος ο διαιτητής τους έδωσε εντολή να αποσυρθούν στα αποδυτήρια, αλλά δεν το έκαναν αμέσως επειδή η φυσούνα ήταν μπλοκαρισμένη από οπαδούς, φωτογράφους και παρατρεχάμενους…

 

 

ο Galliani τραβάει τον έντονα φορτισμένο Baresi στα αποδυτήρια, καλώντας και τους υπόλοιπους 

να εγκαταλείψουν τον αγωνιστικό χώρο...

Όμως μερικές μέρες αργότερα, οι δηλώσεις του Baresi: «Είναι μια κακή στιγμή, δεν θέλω να πω πολλά, δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτό το γεγονός αλλά πιστεύω ότι μπορούσαμε να συνεχίσουμε και με τον σβησμένο προβολέα, βλέπαμε αρκετά καλά. Θέλαμε ακόμη να παίξουμε, γιατί έτσι μπορούσαμε ακόμη και να γυρίσουμε το αποτέλεσμα στα λίγα λεπτά που απέμεναν», του Massaro: «Δεν θέλω να σχολιάσω. Δεν ήμασταν εμείς αυτοί που δεν θέλαμε να επιστρέψουμε στο γήπεδο», του Rossi: «Πρέπει να ξέρεις και να χάνεις», δείχνουν ότι οι ίδιοι οι παίκτες ήταν αντίθετοι με όσα έγιναν… Παίκτης που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του για ευνόητους λόγους, δήλωσε όταν η ομάδα προσγειώθηκε στο Malpensa κατά την επιστροφή: «Ήταν μαλακία μας, θα πρέπει να ντρεπόμαστε, δεν είναι τρόπος αυτός να κλείνεις έναν κύκλο…». Ο προπονητής Αrrigo Sacchi δεν ήθελε να μιλήσει καθόλου για τα τραγικά τελευταία λεπτά, και αρκέστηκε να παραδεχτεί πως οι γάλλοι ήταν καλύτεροι και στα δύο παιχνίδια (κάτι που όντως ισχύει). Οι ίδιοι οι tifosi σχολίαζαν ότι αν είναι να κάνουμε όλη την Ευρώπη να γελάει μαζί μας, καλύτερα να μην ξαναπαίζαμε στο εξωτερικό… Πραγματική απογοήτευση παντού, από την ντροπιαστική κίνηση αποχώρησης από το γήπεδο…

 

Maldini και Waddle σε φάση του ματς: ο άγγλος ήταν ο κορυφαίος παίκτης του αγώνα...

Μέσα σε αυτό το κλίμα δυσαρέσκειας, η ίδια η διοίκηση προσπάθησε εκ των υστέρων να τα «μαζέψει» μπας και αποφύγει την τιμωρία, ο Berlusconi αποφάσισε πως δεν θα επιμείνουν στην ένσταση, όμως ήταν αργά: η Μίλαν όντως δεν υπέβαλε τελικά την ένσταση κατά του κύρους του αγώνα δηλώνοντας πως αποδέχεται την αγωνιστική ήττα και την ανωτερότητα της Marseille στο γήπεδο, και ότι αποσύρθηκε για την σωματική ακεραιότητα των παικτών λόγω έλλειψης φωτισμού και ασφάλειας, όμως η UEFA δεν «μάσησε» και μας κοπάνησε τον αποκλεισμό ενός έτους από τα ευρωπαϊκά κύπελλα, δηλαδή για τη σεζόν 1991-92…

 

 

Ποιος φταίει πραγματικά? Εμείς ξέρουμε το εξής, με βάση όσα βλέπουμε επί 30 χρόνια: τώρα τελευταία ίσως κάνει μερικές φορές κάποια πράγματα χωρίς να ρωτήσει το αφεντικό του, επειδή ο άλλος γέρασε και δεν πολυασχολείται, όμως εκείνα τα πρώτα χρόνια ΔΕΝ έκανε ποτέ το παραμικρό, ούτε βήμα, χωρίς πρώτα να πάρει πρώτα το ΟΚ του Silvio… Να έτυχε να ήταν στη Μασσαλία αυτή η πρώτη του φορά, που αποφάσισε κάτι από μόνος του, που πήρε πρωτοβουλία και μάλιστα κάτι τόσο σοβαρό και επίφοβο τιμωρίας? Χλωμό… Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο Silvio ενέκρινε την απόφαση να αποσυρθεί η ομάδα, τουλάχιστον στην αρχή… Μετά, όταν είδε την κατακραυγή, έκανε κωλοτούμπα και απέσυρε την ένσταση, μπας και πέσει στα μαλακά…

 

όχι, δεν είναι ο Van Basten, αλλά ο Agostini, 

που δεν μπόρεσε να καλύψει το κενό του ολλανδού στο συγκεκριμένο ματς...

Ότι και να έγινε στην πραγματικότητα, μικρή σημασία έχει μπροστά στην ταπείνωση του ευρωπαϊκού αποκλεισμού, που στέρησε από την ομάδα την ευρωπαϊκή παρουσία της σεζόν 1991-92. Ίσως αυτό να ήταν και καλό τελικά, καθώς το 1991-92 η ομάδα δεν έπαιξε ευρωπαϊκά ματς και αφοσιώθηκε στο campionato, το οποίο κέρδισε αήττητη, στην πρώτη σεζόν με Fabio Capello προπονητή.

ΕΚΕΙΝΟ πάντως που μένει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη μας από αυτό το ματς, μέσα στη γενικότερη ξεφτίλα του Galliani εκείνο το βράδυ, είναι οι φήμες ότι ο capitano Franco Baresi αρχικά ΑΡΝΗΘΗΚΕ να εγκαταλείψει το γήπεδο και διαφώνησε έντονα με την απόφαση του Galliani, αρνούμενος να αποσυρθεί από τον αγώνα με τέτοιο τρόπο. Φυσικά στο τέλος έγινε το θέλημα του αρχηγού της αποστολής, όμως ο Baresi απέδειξε για μια ακόμη φορά για ποιο λόγο ήταν και θα είναι ο απόλυτος Capitano, αρνούμενος να εκμεταλλευτεί έναν εξω-αγωνιστικό παράγοντα και προτιμώντας να χάσει αντρίκεια και «παντελονάτος» την πρόκριση μέσα στο γήπεδο, παρά να προκριθεί κουτοπόνηρα στα χαρτιά… Και για να μην αδικήσουμε και κάποιους άλλους, ήταν αρκετοί οι παίκτες που αρχικά αντέδρασαν στην απόφαση του Galliani, και μπράβο τους (Massaro, Rossi και άλλοι)… 

  

Rossi και Baresi σκεπτικοί, κατά τη διάρκεια της πρώτης διακοπής: φαίνεται να μην συμφωνούν με όσα γίνονταν, αλλά θα έπρεπε να έχουν μιλήσει νωρίτερα κατά της απόφασης του Galliani, και όχι κατόπιν εορτής...

Πάντως, υπάρχει και ο αντίλογος: ότι θα έπρεπε να έχουν επιμείνει και να παραμείνουν στο γήπεδο, αρνούμενοι να ακολουθήσουν τον Galliani στα αποδυτήρια. Δεν ξέρω αν τυπικά έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν μια εντολή του αρχηγού της αποστολής σε τέτοιες περιπτώσεις. Μπορεί και να μην έχουν το δικαίωμα, παραδέχομαι ότι δεν το γνωρίζω αυτό ως διαδικασία και όποιος ξέρει να μου το πει. ΟΜΩΣ ένα έχω να πω, μεταξύ μας, και άσχετα με τα τυπικά και τα διαδικαστικά εντός της ομάδας: Παίκτες όπως οι Baresi, Gullit, Rijkaard, Tassotti, Maldini, Ancelotti, που είχαν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, είχαν κερδίσει τα πάντα, με τεράστια προσωπικότητα και ειδικό βάρος, ΙΣΩΣ και να έπρεπε να έχουν αρνηθεί να εγκαταλείψουν το γήπεδο. ΙΣΩΣ… (προσωπικά, πιστεύω ότι έπρεπε να παραμείνουν στο γήπεδο με κάθε κόστος και κάθε επίπτωση, και να κλείσουν το ματς Αντρίκεια και παλικαρίσια, όπως αρμόζει στη Μίλαν…. Το ίδιο ισχύει και για τον προπονητή βεβαίως...

Αν το είχαν κάνει, ίσως να μην είχε γραφτεί αυτή η ντροπιαστική σελίδα στην ιστορία της ομάδας… Όμως γι’ αυτό είναι ωραία η ιστορία, γιατί δεν γράφεται με τα «ΙΣΩΣ» αλλά με όσα γίνονται στο γήπεδο! Ακόμη κι όταν αυτά είναι άσχημα…

FORZA MILAN