MILAN - CELTIC: ΤΟ ΟΥΪΣΚΙ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ...

MILAN-CELTIC

Χιόνια, "ξύδια" και λοιπές ιστορίες από τους αγώνες με τους Ντάλτον της Σκωτίας...

 

Δεν ήταν ποτέ εύκολοι οι αγώνες με τη Celtic... οι εκπρόσωποι της Σκωτίας (της χώρας που ανακάλυψε το ποτό που χωρίς αυτό δεν θα υπήρχαν τα σκυλάδικα), δεν ήταν ποτέ εύκολος αντίπαλος: οι αγώνες με τη Μίλαν σχεδόν πάντα κρίνονταν στο 1 γκόλ διαφορά ή έληγαν ισόπαλοι χωρίς τέρματα, είτε σε αγώνες νοκ-άουτ είτε σε αγώνες ομίλου CL... Είναι γεγονός ότι η Celtic είναι μεγάλη και ιστορική ομάδα, και με ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών να κοσμεί την τροπαιοθήκη της... όμως γενικά οι σκωτσέζοι ποτέ δεν σου γεμίζουν το μάτι και δεν είναι η ομάδα-φόβητρο, πάντα έχεις στο βάθος του μυαλού σου ότι θα αντιμετωπίσεις "μια ομάδα άμπαλων που θα κάνουν σέντρες και απλά θα παίζουν δυνατά έως και σκληρά κλπ κλπ και θα μας κάνουν τη ζωή δύσκολη"... Σε κάθε περίπτωση, πάντα ήταν δύσκολα... και σήκωναν πολλά ουίσκι! Μερικές φορές και ολόκληρες φιάλες...

 (αν έχεις φτάσει στον Μελιτζανιά, λογικό είναι να μην σε πιάνει ούτε το ποτό των σκωτσέζων...)

Ας δούμε λοιπόν την προϊστορία με την ομάδα που η φανέλα της θυμίζει τους Ντάλτον ή στην καλύτερη περίπτωση το Αλκατράζ... Θα σταθούμε λίγο περισσότερο στα 2 παιχνίδια του 1969, καθώς τα υπόλοιπα είναι σχετικά πρόσφατα και οι περισσότεροι μάλλον τα θυμούνται... Avanti...

 

1ο ραντεβού: Κύπελλο Πρωταθλητριών, σεζόν 1968-1969: 8άδα

Το πρώτο ραντεβού με τους σκληροτράχηλους σκωτσέζους ήταν το 1969, για τα προημιτελικά της διοργάνωσης, με το πρώτο παιχνίδι να γίνεται στο San Siro...

1ος αγώνας: Μιλανο, San Siro, 19 Φεβρουαρίου 1969...

Στο Μιλάνο χιονίζει ακατάπαυστα, και το γήπεδο έχει καλυφθεί με χιόνι... ό,τι πρέπει για τους συνηθισμένους σε αυτά σκωτσέζους... όλοι ομολογούν ότι το γήπεδο είναι ακατάλληλο για τη διεξαγωγή του αγώνα, ακόμη και οι σκωτσέζοι δημοσιογράφοι δηλώνουν ότι το ματς δεν πρέπει να γίνει κάτω απο τέτοιες συνθήκες... οι σκωτσέζοι παίκτες βέβαια που παίζουν για την ισοπαλία και το γεγονός τους ευνοεί, δηλώνουν ότι δεν έχουν πρόβλημα να παίξουν... Παραδόξως όμως, το ίδιο δηλώνει και ο γερμανός διαιτητής του αγώνα...

 (ο γερμανός διαιτητής Tschenscher δίνει εντολή για είσοδο στον αγωνιστικό χώρο... κατά την γνώμη του, οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν απαγορευτικές... βέβαια το χιόνι έπεφτε πυκνό καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα...)

Έτσι, οι δύο ομάδες βγαίνουν να παίξουν αλλά τελικά μόνο ποδοσφαιρικός αγώνας δεν γίνεται, καθώς οι παίκτες προσέχουν περισσότερο να μην γκρεμοτσακιστούν στο παγωμένο χόρτο και λιγότερο το τι κάνουν οι αντίπαλοί τους...

(οι δύο ομάδες μπαίνουν στο γήπεδο: έχοντας ξεχάσει τα πέδιλα του σκι...)

Αποτέλεσμα? ένα σχετικά εύκολο 0-0 για τους τύπους με τις οριζόντιες ρίγες, που παίζοντας για το Χ δεν χρειάστηκε να κάνουν και πολλά, καθώς οι (πιο τεχνικοί) ιταλοί με το ζόρι μπορούσαν να ισορροπήσουν πάνω στο παγωμένο γήπεδο...

 

 (στο κάτασπρο απο το χιόνι San Siro, δεν παίχτηκε ποδόσφαιρο...)

Παρόλα αυτά οι παίκτες της Μίλαν το παλεύουν: έχουν δοκάρι στην κεφαλιά του Hamrin, ενώ χάνουν και 2-3 ακόμη καλές ευκαιρίες να σκοράρουν, με κυριότερη αυτή του Rivera στο τέλος του αγώνα...

(η χαμένη ευκαρία του Rivera, στο τέλος του αγώνα... το χιόνι έπαιξε το ρόλο του...)

Οι σκωτσέζοι έπαιξαν όσο δυνατά χρειαζόταν για να πάρουν το πολύτιμο 0-0, μένοντας στην άμυνα και χωρίς να ασχολούνται με την επίθεση...

 

 (μια χαμένη ευκαιρία για τη Μίλαν: ο τερματοφύλακας των "Κελτών", Fallon, διώχνει σε κόρνερ...)

Τα δημοσιεύματα της εποχής κάνουν λόγο για "ηρωικές προσπάθειες των 22 ποδοσφαιριστών να κρατηθούν όρθιοι στο παγωμένο τεραίν", ενώ ακόμη και οι βρεττανοί δημοσιογράφοι κατακρίνουν την απόφαση του διαιτητή να ξεκινήσει τον αγώνα...

("εγώ φεύγω από αυτό το χιονοδρομικό κέντρο!" μοιάζει να λέει ο παίκτης της Celtic... λεπτομέρεια: οι φανέλες της Celtic δεν είχαν νούμερο στην πλάτη, καθώς οι τρελοσκωτσέζοι δεν ήθελαν να χαλάει το σχέδιο με τις ιστορικές πράσινες ρίγες, τα περίφημα "Hoops"... η Celtic έβαλε νούμερα στην πλάτη κάποια στιγμή τη δεκαετία του '90! έως τότε τα νούμερα έμπαιναν στο σορτσάκι, μπρος και πίσω... όπως θα έλεγε και ο Asterix: είναι τρελοί αυτοί οι σκωτσέζοι!)

Έτσι οι σκωτσέζοι, οι οποίοι βεβαίως ήταν από τις πιο δυνατές ομάδες στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, έχοντας κατακτήσει και το Κύπελλο Πρωταθλητριών 2 χρόνια πριν, παίρνουν το πλεονέκτημα, καθώς η έδρα τους θεωρούνταν από τις δυσκολότερες και πιο φανατικές...

(Rivera και Clark, εμφανώς καταπονημένοι από την μάχη με το χιόνι, ανανεώνουν το ραντεβού τους για την Γλασκώβη...)

 
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής, "οι παίκτες της Μίλαν παρέμειναν αμίλητοι σε όλη τη διαδρομή από το γήπεδο μέχρι το Μιλανέλλο, όπου επέστρεψαν μετά τον αγώνα για το βραδυνό γεύμα"... επειδή γνωρίζουν ότι η ρεβάνς θα είναι πολύ δύσκολη και γενικά το κλίμα είναι βαρύ λόγω της χαμένης ευκαιρίας... όπως διαβάζουμε στο περιοδικό της εποχής, στο γεύμα επικρατεί σιωπή και κατεβασμένα μούτρα, παρά τις προσπάθειες του προπονητή για αλλαγή του κλίματος και παρόλες τις προσπάθειες του προέδρου Carraro να τους ανυψώσει το ηθικό (λέγοντας τηλεφωνικά στον προπονητή Nereo Rocco να συγχαρεί τους παίκτες για την προσπάθειά τους, ότι είναι περήφανος για την ομάδα και δίνοντας εντολή να κεραστούν 5 μπουκάλια σαμπάνια τους παίκτες!)... γενικά η κατάσταση δύσκολη, σηκώνει ουίσκι... Στο τέλος όμως, οι "παλιοί" της ομάδας Rivera και Lodetti δίνουν το σύνθημα: όρκος νίκης για τη ρεβάνς της Γλασκώβης και κανένας φόβος για τους σκωτσέζους... και τελικά με εντολή του προπονητή οι σαμπάνιες αναβλήθηκαν για τη ρεβάνς, καθώς μεσολαβούσε και ένα δύσκολο ματς με τη Fiorentina...

2ος αγώνας: Γλασκώβη, Parkhead, 12 Μαρτίου 1969...

Στη Γλασκώβη η κατάσταση του αγωνιστικού χώρου δεν είναι και πολύ καλύτερη: δεν υπάρχει χιόνι αλλά το τερέν του Parkhead θυμίζει λασπωμένο χωράφι γεμάτο λακούβες...

(Rivera και McNeil, οι δύο αρχηγοί στη σέντρα... μια ακόμη επική μάχη με τους "Κέλτες" είναι έτοιμη να ξεκινήσει...)

Αυτή τη φορά οι σκωτσέζοι για να προκριθούν πρέπει να σκοράρουν, άρα να βγουν στην επίθεση και να μην ταμπουρωθούν στην άμυνα για 90 λεπτά, όπως έκαναν στο Μιλάνο... Όμως το πρόβλημά τους είναι ότι παρόλη την κακή κατάσταση του αγωνιστικού χώρου, οι παίκτες της Μίλαν είναι τεχνικά πολύ καλύτεροι...

 

 (ο Prati μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο του Parkhead... στο τέλος του αγώνα θα είναι ο "man of the match"...)

 
Η ζημιά για τους "Κέλτες" δεν αργεί να γίνει, καθώς μόλις στο 12ο λεπτό, ο κακός αγωνιστικός χώρος που στο Μιλάνο ήταν σύμμαχος των σκωτσέζων, τώρα τους προδίδει: από ένα λάθος κοντρόλ του αρχηγού τους McNeil στο χώρο του κέντρου (η μπάλα αναπήδησε σε λακούβα...) ο Pierino Prati την κλέβει και ξεχύνεται προς το αντίπαλο τέρμα με αντίπαλο μόνο τον τερματοφύλακα... Διανύει 30 μέτρα τρόμου, καθώς όπως δήλωσε μετά τον αγώνα: "σε κάθε μου βήμα η μπάλα αναπηδούσε στις λακούβες και τις λάσπες, και φοβόμουν μην χάσω τη μεγάλη ευκαιρία, ενώ στο τέλος έπρεπε να επιλέξω αστραπιαία: δυνατό σουτ στο κέντρο ή πιο τεχνικό και διαγώνιο σε κάποια γωνία ώστε να μην την φτάνει ο τερματοφύλακας Fallon?" Επιλέγει το δεύτερο: η μπάλα καταλήγει στη γωνία του Fallon, και η Μίλαν προηγείται 0-1... 

 (το γκολ-χρυσάφι του Pierino Prati, στο λασπωμένο τεραίν του Parkhead, που έδωσε την μεγάλη πρόκριση...)

Πλεόν οι σκωτσέζοι θέλουν 2 γκολ, και βγαίνουν μπροστά, όμως η Μίλαν δεν είναι Aberdeen... οι ιταλοί είναι πλέον αφεντικά του ματς, παίζουν με πάθος, παρατάσουν δύναμη απέναντι στη δύναμη των βρεττανών (Trapattoni, Scala, Scnellinger και o λίμπερο Malatrasi τρώνε σίδερα...), ο Rivera με τον Lodetti κάνουν φοβερό ματς με κράτημα της μπάλας και συμβολή ακόμη και στην άμυνα, ο Prati κρατάει πάντα τους σκωτσέζους αμυντικούς σε επιφυλακή...

 

(μεγάλη απόδοση από τον Gianni Rivera, τον μυθικό αρχηγό της ομάδας, σε έναν πολύ δύσκολο αγωνιστικό χώρο...)

(πάρα πολύ βοήθησε και η άριστη τεχνική του Giovanni Lodetti...)

Οι γηπεδούχοι δεν καταφέρνουν να αλλάξουν κάτι μέχρι το τελικό σφύριγμα, κι έτσι οι παίκτες της Μίλαν στο τέλος πανηγυρίζουν τη μεγάλη και δύσκολη πρόκριση στους 4 της διοργάνωσης... 

 (συμπαίκτες και αντίπαλοι συγχαίρουν τον ήρωα του αγώνα Prati, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα... 
ο Pierino μάλιστα κράτησε και τη μπάλα του αγώνα ως ενθύμιο...)

Η συνέχεια γνωστή: ημιτελικός με Manchester United, πρόκριση στον τελικό με Ajax και 2η κούπα, με το 4-1 επί των ολλανδών στον τελικό της Μαδρίτης...

2ο ραντεβού: Champions League, σεζόν 2004-2005: Όμιλος

Όπως και φέτος, έτσι και το 2004-05 η Celtic πετυχαίνει τη Μίλαν στον όμιλο του CL, που συμπληρώνουν η Barcelona (όπως και φέτος!) και η ουκρανική Σαχτάρ... τα 2 παιχνίδια με τη Celtic γίνονται τη 2η αγωνιστική στο Μιλάνο και την 6η αγωνιστική στο Γλασκώβη... 

Η Μίλαν δεν έχει πρόβλημα σε αυτόν τον όμιλο, καθώς τερματίζει πρώτη με δεύτερη τη Barcelona, ενώ η Celtic τελευταία... με τους σκωτσέζους καταγράφει μια νίκη με 3-1 στο Μιλάνο (2η αγωνιστική) και ένα στείρο 0-0 στη Γλασκώβη (6η αγωνιστική)...

 Όμως ακόμη και το 3-1 δεν ήταν εύκολο και κρίθηκε μόλις στα τελευταία λεπτά: το σκορ άνοιξε ο Shevchenko στο 7ο λεπτό, όμως οι σκωτσέζοι ως κλασικοί βρεττανοί δεν τα παράτησαν, επέμειναν και μάλιστα κατάφεραν να ισοφαρίσουν στο 73'...

 (το γκολ του Sheva στο 7ο λεπτό...)

  
Ως συνήθως, το παιχνίδι πήγαινε και πάλι για Χ, όμως ο τεράστιος Pippo Inzaghi που είχε μπει ως αλλαγή στο 76', έκανε και πάλι το θαύμα του... γκολ στο 88' και λύτρωση, ενώ το τελικό 3-1 έγινε στο 90' από φάουλ του Pirlo... για μιά ακόμη φορά οι σκωτσέζοι δεν ήταν εύκολος αντίπαλος, το ματς ήταν σφιχτό και μέχρι το 88' χρειάστηκε να καταναλωθεί αρκετό ουίσκι... ίσως και με coca-cola...

(η τιτανοτεράστια Έλενα Μιχαλάκη μας εξηγεί πως αντέχονται τα ματς με τη Celtic...)

Όσο για το 0-0 της Γλασκώβης, η Μίλαν έκανε πολύ καλό 1ο ημίχρονο, με πρωταγωνιστή τον Serginho που είχε σουτ στο δοκάρι και του έγινε πέναλτυ που δεν δόθηκε... για ένα ακόμη παιχνίδι η Μίλαν δεν κατάφερε να κάμψει την άμυνα των σκωτσέζων...

  (ο Serginho πρωταγωνιστής του αγώνα στη Γλασκώβη, τον Δεκέμβριο του 2004...)

3ο ραντεβού: Champions League, σεζόν 2006-2007: 16άδα 

Στο CL του 2004-05 η Celtic πετυχαίνει τη Μίλαν στους 16 της διοργάνωσης, αμέσως μετά τη φάση των ομίλων... η Μίλαν είχε τερματίσει 1η στον όμιλό της, η Celtic 2η και συνεπώς το πρώτο ματς έγινε στη Σκωτία...

Στο Celtic Park το παιχνίδι τελειώνει και πάλι 0-0, καθώς οι πάντα "σφιχτοί" σκωτσέζοι δεν δέχονται γκολ, αλλά ούτε και καταφέρνουν να σκοράρουν... σε ένα παιχνίδι που ο μεγάλος Paolo Maldini συμπληρώνει 100 συμμετοχές στο θεσμό, η Μίλαν χάνει ευκαιρίες και είναι καλύτερη αλλά και πάλι οι σκωτσέζοι κρατάνε το μηδέν στην έδρα τους... 

(Φεβρουάριος 2007: ο Paolo σε φάση από το ματς της Γλασκώβης, όπου έφτασε τις 100 συμμετοχές στο CL...)

Έτσι τα παντα θα κρίνονταν στο San Siro, όπου όλα έδειχναν ότι η Μίλαν θα είχε αρκετά πιο εύκολο έργο... αμ δέ! Το τι έγινε στο 2ο παιχνίδι μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσα από το τεράστιο άσμα του μεγάλου Σταμάτη Γονίδη...

(όντως, στο 2ο ματς με τη Celtic ο Σταμάτης είχε δίκιο: χρειάστηκε κι άλλο ένα, και ακόμη ένα, κι ένα ακόμη αργότερα... πολλά χρειάστηκαν...)

San Siro λοιπόν, και 2ο παιχνίδι, στις 7 Μαρτίου 2007... η Celtic παρουσιάζεται πιο συμπαγής από ποτέ, πολύ καλά στημένη στο γήπεδο για να μην δεχτεί γκολ, και παραμονεύει για κάποια καλή αντεπίθεση... η Μίλαν και πάλι ανώτερη, αλλά η πολύ καλή εμφάνιση του Κακά αποφέρει μόνο ορισμένες χαμένες ευκαιρίες και ένα δοκάρι... μεγάλη εμφάνιση κάνει και ο Πολωνός τερματοφύλακας της Celtic, o Boruc, που πιάνει τα άπιαστα... το ματς είναι για γερά νεύρα και αρκετά ουίσκι, τα οποία αυξάνονται επικίνδυνα μετά τα 90' του κανονικού αγώνα: η Celtic παίρνει το 0-0 και οδηγεί το ματς στην ψυχοφθόρα παράταση... Νέες φιάλες του γνωστού ποτού έρχονται, και οι περισσότεροι μάλιστα σκέφτονται τα πέναλτυ, καθώς αυτό δείχνουν τα δύο συνεχόμενα 0-0 με τους σκληρούς σκωτσέζους... οι οποίοι οδηγούσαν το ματς εκεί όπου ήθελαν: στη διαδικασία των πέναλτυ...
 

(στιγμιότυπο από το παιχνίδι: έτυχε να είμαστε εκεί, και δυστυχώς χωρίς ουϊσκι...)

Όμως ο άνθρωπος που για πολλούς θεωρείται η αιτία που σηκώσαμε το 7ο "κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά", ήταν εκεί... συνεχίζοντας την καλή του εμφάνιση απο τα πρώτα 90' του αγώνα, χρειάστηκε μόλις 3 λεπτά για να κάνει το θαύμα του: παίρνοντας την μπάλα στο κέντρο και διανύοντας όλη την απόσταση μέχρι το τέρμα του Boruc, τρέχοντας σαν το ελάφι ακόμη και μετά από την κούραση των 90 λεπτών, φτάνει μόνος του απέναντι από το τέρμα και πλασάρει με θεϊκή ψυχραιμία κάτω από τα πόδια του Boruc... 1-0 και ελπίδες...

 (η γκολάρα του Ricky στο 3ο λεπτό της παράτασης: διέσχισε το μισό γήπεδο και πλάσαρε υποδειγματικά...)


 Βέβαια απέμεναν πολλά λεπτά μέχρι τα 120', ενώ μια πιθανή ισοφάριση των σκωτσέζων τους έδινε την πρόκριση με το εκτός έδρας γκολ... Αποτέλεσμα? Προσπάθειες ισοφάρισης για τους "Κέλτες", τεντωμένα νεύρα, κούραση, αγωνία στο κατακόρυφο και ακόμη περισσότερη κατανάλωση ουίσκι μέχρι το λυτρωτικό τελευταίο σφύριγμα του αυστριακού διαιτητή Plautz, που έστελνε τη Μίλαν στους 8 της διοργάνωσης...

(όλοι γύρω από τον άνθρωπο που έσωσε την παρτίδα...)

4ο ραντεβού: Champions League, σεζόν 2007-2008: και πάλι Όμιλος...

Πιστή στα ραντεβού της με τη Μίλαν, η σκωτσέζικη ομάδα κληρώνεται και πάλι στον ίδιο όμιλο με τους ιταλούς την αμέσως επόμενη χρονιά... τον όμιλο συμπληρώνουν η Σαχτάρ (πάλι!) και η Benfica όπου έχει πλέον επιστρέψει ο τεράστιος Rui Costa... κατά διαβολική σύμπτωση, και πάλι οι αγώνες με τους "Κέλτες" πέφτουν την 2η και 6η αγωνιστική... την 2η αγωνιστική μάλιστα, στη Γλασκώβη, έρχεται η πρώτη νίκη των σκωτσέζων επί της Μίλαν σε όλη αυτή την ιστορία των αναμετρήσεών τους: νίκη με 2-1 και σχετικά τραγική εμφάνιση των ιταλών... Το ματς και πάλι αγγαρεία, πήγαινε πάλι για 0-0, όμως στο 62ο λεπτό, σε μια φάση που είχε ξεκινήσει από χέρι του McManus (που δεν δόθηκε...) ο Gourcuff βάζει αυτογκόλ... 6 λεπτά αργότερα και πάλι ο Κακά ισοφαρίζει με πέναλτυ, όμως στο 90' ο McDonald δίνει τη νίκη στους "Κέλτες" οι οποίοι σκοράροντας μόνο μια φορά με δικό τους πόδι, φτάνουν στη νίκη...

(ο McDonald σκοράρει στο 90' και εξασφαλίζει την πρώτη -και τελευταία έως σήμερα- νίκη των "Κελτών" επί της Μίλαν...)

Στο παιχνίδι του San Siro η Μίλαν ήθελε έστω και ισοπαλία για να βγεί πρώτη στον όμιλο... τελικά πήρε τη νίκη με το φτωχό 1-0 (είπαμε, τα ματς με τη Celtic κρίνονται στο γκολ...), αλλά ακόμη κι έτσι η Celtic προκρίθηκε ως 2η... το παιχνίδι δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, ήταν όπως και όλα τα προηγούμενα ανάμεσα στις 2 ομάδες αρκετά κλειστό (τι να κάνουμε, έτσι παίζουν αυτοί...), και κρίθηκε κι αυτό αγχωτκά προς το τέλος του ματς, στο 70ο λεπτό, από ένα γκολ του τιτάνα Pippo...

 

  (το γκολ του Pippo στο 70' έδωσε τη λύση σε ένα ματς που φαινόταν να καταλήγει και πάλι στο 0-0...)

Ήταν ένα σημαδιακό γκολ, γιατί με το γκολ αυτό ο Pippo έγινε (προσωρινά τότε) ο μεγαλύτερος σκόρερ σε διεθνείς διοργανώσεις, έχοντας πετύχει 63 τέρματα...

("63! 63! είμαι ο καλύτερος όλων! είμαι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ!")

Όμως το συγκεκριμένο παιχνίδι θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας για κάτι ακόμη πιο σημαδιακό: είναι το παιχνίδι στο οποίο απονεμήθηκε στον μεγάλο Ricardo Kaka' η Χρυσή Μπάλα του 2007, και την σήκωσε μέσα στο γήπεδο που αγαπήθηκε...Ήταν η 8η Χρυσή μπάλα που κερδίζει παίκτης της Μίλαν, μετά από αυτές του Rivera, του Gullit, του Weah, του Shevchenko και τις 3 του μυθικού Marco van Basten...

(έτυχε σε ματς με τη Celtic να σηκώσει ο μεγάλος Ricky την 8η Χρυσή Μπάλα στην ιστορία της ομάδας...)

Αυτά τα ολίγα για τα παιχνίδια με τους "Κέλτες"... Η προϊστορία προδικάζει ότι και φέτος θα γίνουν δύο αμφίρροπα ματς, που θα κριθούν στο γκολ ή λήξουν ισόπαλα... Θα γίνει όμως έτσι? ή θα δούμε επιτέλους κάτι το διαφορετικό, για πρώτη φορά μετά από 8 παρόμοιες "κλειστές" και αγχωτικές αναμετρήσεις? Θα δούμε 2 "σφιχτά" και ψυχοφθόρα ματς ή θα καθαρίσει η Μίλαν σχετικά εύκολα αυτή τη φορά? Η περσινή νίκη των σκωτσέζων επί της Barcelona και γενικά η εικόνα τους φέτος δείχνουν το αντίθετο: μάλλον πάμε για αρκετά ουίσκια και πάλι... όμως η Ιστορία θα δείξει αν θα καταλήξουμε σαν τον Σταύρο Φωτιάδη... 

(ο γίγαντας Σταύρος Φωτιάδης έχει τη λύση, για όσους θα δουν τα 2 ματς με τους "Κέλτες"...)

 

μέχρι τότε, FORZA MILAN!

(τί να σου κάνει ένα ποτήρι, αν στο 90' είσαι πάλι στο 0-0 με τη Celtic??...)